Το κουδούνι έσπασε τη βαριά σιωπή, αλαφιάζοντας τον άντρα στο αναπηρικό καρότσι, που κοιτούσε νευρικά το ρολόι του.
«Μηνά, ξέρω ότι είσαι μέσα! Άνοιξε αμέσως», ακούστηκε μια απειλητική φωνή, η οποία ανήκε στον Κίμωνα τον τοκογλύφο.
«Άνοιξε, Σούλα, μωρό μου», είπε ο παραπληγικός στην έντρομη γυναίκα του, που υπάκουσε μοιρολατρικά, επιτρέποντας στο χοντρό, μεσόκοπο, μυστακοφόρο κάθαρμα και στους τρεις νεαρούς, γιγαντόμορφους μπράβους του να εισέλθουν στο σαλόνι.
«Λοιπόν, έχεις τα λεφτά»; ρώτησε ο Κίμων, στον οποίον ο Μηνάς είχε καταφύγει για να σώσει το μαγαζί του, αφού, από τότε που είχε το ατύχημα, είχε ξοδέψει ό,τι είχε και δεν είχε στα νοσήλειά του, με συνέπεια η δουλειά του να πηγαίνει κατά διαόλου.
«Να χαρείς Κίμωνα, δώσ’ μου ένα μήνα ακόμα», ικέτευσε ο Μηνάς με φωνή που έτρεμε από αγωνία.
«Κι άλλη διορία; Τι θα κάνω με σένα, πες μου! Σκέφτηκα να σου σπάσω τα πόδια, αλλά τα δικά σου είναι ήδη άχρηστα. Λοιπόν, ξέρεις τι λέω; Αφού δεν έχεις ρευστό, να με πληρώσεις σε...είδος»! είπε διφορούμενα ο Κίμωνας.
«Σε είδος; Δεν καταλαβαίνω», ψέλλισε ο ανάπηρος εν πλήρει συγχίσει, αναρωτώμενος τι εννοούσε το αδίστακτο κτήνος.
«Αναφέρομαι στη γυναίκα σου! Λέμε, εδώ με τα παιδιά, να...γλεντήσουμε μαζί της λίγο», είπε δείχνοντας τους μπράβους του.
«Όχι Κίμων, όχι αυτό...σε ικετεύω∙ η Σούλα δε φταίει σε τίποτα»! ψέλλισε ο Μηνάς, ενώ επιβεβαιωνόταν ο χειρότερος φόβος του, αφού δεν είχαν διαφύγει της προσοχής του οι φλογερές ματιές που έριχνε ο παλιάνθρωπος συχνά-πυκνά στη γυναίκα του.
«Μην κουράζεσαι, Μηνά∙ το κέρατο δε θα το γλιτώσεις, ό,τι κι αν πεις! Το ‘μωρό’ σου είναι μεγάλος μούνος!»
Ο Μηνάς κοίταξε τη Σούλα του. Ο τρόμος της, ενώ το κτήνος την πλησίαζε απειλητικά σαν αρπακτικό, του σπάρασσε τα σωθικά.
«Μη φοβάσαι, γλύκα! Έλα στο θείο», αστειεύτηκε ανάλγητα ο Κίμωνας, την τράβηξε κοντά του και σήκωσε τη φούστα της.
«Τι έχουμε εδώ, λοιπόν. Χα, όπως το περίμενα• έχεις φοβερή κωλάρα»! αναφώνησε και χάιδεψε χυδαία τους γλουτούς της.
«Δείξε μου κι... อ่านทั้งเรื่อง
