หลังจากที่เราเดินทางไปถึงบ้านของกรณ์ เขาก็ขึ้นไปยังชั้นบนเพื่ออาบน้ำเป็นคนแรก สวนผมก็ยังแกร่วดูทีวีอยูข้างล่าง ดื่มน้ำโซดาเย็นๆ และกดรีโมทเลือกรายการโทรทัศน�ที่น่าสนใจ ขณะนั้นผมก็ได้ยินเสียงโยนกุญแจลงบนโต๊ะ ผมจึงหันไปมองดูว่าใคร แต่เขาได้เดินขึ้นไปชั้นบนเสียแล้ว ผมจึงหันไปสนใจกับรายการเพลงของเอ็มทีวีต่อ เพราะคิดว่าอาจจะเป็นใครคนใดคนหนึ่งในบ้านของกรณ์กลับมา
ขณะที่สายตากำลังจดจอกับวีทีอาร์บนจอ ผมเกิดทำกระป๋องเครื่องดื่มหลนลงบนพื้นพรม 'ตายห่า...' ผมอุทานในใจและรีบวิ่งเข้าไปในครัว แต่ผมก็ไม่เห็นสิ่งใดที่จะรีบมาซับรอยน้ำบนพรมได้ ผมจึงเดินขึ้นไปชั้นบนและรองเรียกกรณ์ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูหองน้ำและเรียกเขาอีกครั้ง "เฮ้ย.. กรณ์"
ประตูห้องน้ำเปิดได้แค่เพียงแง้มๆ เหมือนมีบางอย่างมากั้นไว้ "หือ.. ว่าไง?" กรณ์ตอบออกมา ผมพยายามสอดศีรษะเข้าไปในชองประตู แต่มันเล็กเกินไป ผมก็เลยบอกกรณ์ว่าผมอยากได้ผ้าหรืออะไรก็ได้ไปเช็ดรอยน้ำบนพรมที่ผมทำหกเลอะไว้ "รอเดี๋ยวนะต้น..." ผมพยายามผลักประตูออกอีกครั้ง ทีนี้สิ่งที่ดูเหมือนมากั้นประตูไว้เริ่มเคลื่อนออกเล็กน้อย แต่ก็พอที่ผมจะสอดตัวเข้าไปได้ ทันทีที่เข้าไป ผมก็ตื่นตะลึงกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า เกรียง พี่ชายตางมารดาของกรณ์ที่แก่กว่าแค่ปีเศษ กำลังนั่งคุกเข่ารูดเจ้าตัวเขื่องของเขาอยูในมือ และในปากก็เต็มไปด้วยแท่งเนื้อขนาดโตของกรณ์
"เฮ้ย!!!" ผมอุทานลั่น "ทำอะไรกันวะ?" กรณ์รีบผลักหัวพี่เกรียงออกไป ก่อนที่จะคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกาย "ไม่ต่องหลบกูแล้วกรณ์ กูเห็นหมดแล้ว" ผมยืนตะลึงอยู่อย่างนั้น "นี่มันอะไรกันวะ กูไปดีกว่า" ผมหันกลับและกำลังจะก้าวออกไปจากห้องน้ำ แต่กรณ์ก็คว้าไหล่ผมไว้ทัน และพยายามไม่ให้ผมออกไปแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านิ่งเงียบ
"คงเป็นข่าวใหญ่แน่มึง ถ้ากูเอาเรื่องนี้ไปพูด" ผมขู่กรณ์ เพราะผมไม่ชอบเรื่องอย่างนี้เลย "ต้น กูว่ากูจะทำให้มึงหุบปากเรื่องนี้ได้นะ" พี่เกรียงพูดออกมาและยิ้มอย่างมีเลศนัย "อะไรละพี่?" ผมเริ่มท้าทาย เ... อ่านทั้งเรื่อง
