ผมตั้งท่าจะเดินออกจากแถบๆนั้นอยู่แล้ว ถ้าบังเอิญไม่ไปสะดุดตากับผู้หญิงนึงเข้า เห็นแว่บๆแต่แบบว่าสะดุดตามากเลยครับ เลยตั้งใจมองเธออย่างจริงจัง เธอเข็นรถแล้วเหลียวซ้ายแลขวาอยู่พักใหญ่ ไม่รู้ผมคิดยังไง เดินเข้าไปหาเธอเฉยเลย แล้วทักไปว่า “หวัดดีครับ มีคนมารับรึเปล่าครับ” เธอมองผม แต่ไม่รู้เธอคิดไง เพราะเธอใส่แว่นกันแดดอันใหญ่อยู่ ผมคิดอยู่ในใจว่า งานนี้โดนฉะแน่ๆ แต่ไม่เป็นงั้นครับ เธอค่อยๆเลื่อนแว่นกันแดดขึ้นไปคาดบนศีรษะ ตอนนั้นเองที่ผมเป็นฝ่ายตกใจ เพราะเธอก็คือมิ้นต์นั่นเอง เธอก็ดูตกใจครับที่เจอผม (ไม่ตกใจก็แปลกล่ะครับ)
“ปั๊บเหรอ มาได้ไงเนี่ย” เธอถามเสียงตกใจเลยครับ ผมก็ยิ้มๆ แกล้งตอบกลับไปว่ามารับเธอ เธอตีแขนผมเบาๆ บอกว่าโกหก เธอไม่ได้บอกใครเลยว่าจะกลับเมืองไทย ผมจะรู้ได้ไง
“ล้อเล่นน่ะ เรามารับคนรู้จัก แต่ไม่ต้องแล้ว มิ้นต์จะกลับยังไง เดี๋ยวเราไปส่งเอามั้ย” ผมรีบเสนอตัว เธอทำหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบตกลง ผมก็ช่วยเธอเข็นรถ ระหว่างทางไปที่ลานจอดรถก็คุยกันไปเรื่อยๆครับ พมถึงรถผม เธอก็ช่วยผมยกกระเป๋าใส่ท้ายรถ ตอนที่เธอก้มผมแอบเห็นเนินอกรำไรของเธอ (เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวพับแขน แล้วก็ปลดกระดุมลง 2 เม็ดครับ) ผมกลืนน้ำตาลเหนียวๆลงคอเลย ในใจเริ่มคิดอกุศลกับเธอแล้วด้วย (ผมยังไม่ลืมลีลาของเธอตอนที่มีอะไรกันครั้งแรกเลยครับ)
หลังจากขึ้นรถแล้ว ผมก็ถามว่าจะให้ไปส่งที่บ้านเลยมั้ย เธอปฏิเสธครับ บอกว่าตอ... อ่านทั้งเรื่อง
