ต้องมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ พราวเล่นเปียโนได้มากพอควรแล้ว พ่อแม่จึงส่งเธอมาเรียนกับครูที่เก่งขึ้น
กิติศัพท์ความดุเข้มงวดของครูที่นี่ทำให้เธอรู้สึกหวั่น ภาพเด็กสาวในชุดเสื้อกระโปรงติดกันสีชมพูเดินก้มหน้า
งุดๆเข้ามา ทำให้ดูน่าขัน เธอหยิบใบตารางเรียนขึ้นมาดูและเดินไปยังห้องเบอร์ 13 ซึ่งระบุไว้ว่าเป็นห้อง
เรียนของเธอพราวเคาะประตู เสียงดุๆของครูบอกว่าเข้ามา พราวจึงเปิดประตูและเดินเข้าในห้อง เธอยกมือ
ใหว้ครูซึ่งเป็นพบกันครั้งแรก ครูเป็นชายวัยหนุ่มรูปร่างสันทัด พราวมองนิ้วครูก่อนอื่นตามนิสัยนักเปียโน
โดยทั่วไป นิ้วครูเรียวยาวดูทรงพลังสมกับชื่อเสียงที่มี ครูบอกให้เธอนั่งลง พราวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเปียโน
สำหรับการเรียน ครูเปิดสมุดโน๊ตของเธอหน้าแรก และบอกให้เธอเล่น พราวเล่นอย่างสุดฝีมือจนจบเพลง
เธอเงยหน้าขึ้นมองครูด้วยความหวังที่จะเห็นสีหน้าพอใจ แต่เธอต้องผิดหวังหน้าครูเฉยเมยติดจะบึ้ง
แถมยังส่ายหัวไปมาแสดงท่าไม่สบอารมณ์ในการเล่นของพราว
ครูบอกให้พราววางนิ้วในท่าเตรียมพร้อมเล่น พราววางนิ้วตามสเกลที่เรียนมา ครูจับข้อมือเธอ
ดัดมุมตั้งองศาใหม่ พราวพยายามรักษาระดับนั้นไว้ การเรียนมานานทำให้เธอรู้โดยอัตโนมัติว่า ครูกำลังแก้
ไขท่าทางการเล่นของเธอ แต่แล้วครูก็ทำอะไรแบบที่พราวไม่เคยคิดว่ามันจะเกี่ยวกับการเล่นมาก่อน ครูจับ
คอเสื้อเธอดันจนเสื้อด้านหน้าโป่งห้อยลง ขยับชุดที่เธอใส่จนพราวรู้สึกว่าด้านหน้าของเธอมีลมจากแอร์พัด
เข้ามาทางคอแผ่วๆ ครูบอกให้พราวคงท่านั้นไว้ ครูยืนอยู่ทางด้านหลังชะโงกหัวข้ามบ่าเธอ พราวเห็นจากเงา
ครูก้มมองลงมาในคอเสื้อเธอแน่นอน เธอรู้สึกเย็นวาบเมื่อคิดว่าครูคงเห็นเสื้อชั้นในของเธอ ครูถามพราวเบาๆ
ว่า พราวอยากเป็นนักเปียโนมืออาชีพหรือไม่ นั่นเป็นสิ่งที่เธอใฝ่ฝันมาแต่เด็ก พราวลืมสายตาครูที่กำลังมอง
ลอดเข้าในเสื้อ เธอรีบตอบรับ ครูก็บอกว่าจะสอนให้เป็นพิเศษ เป็นวิธีลับเฉพาะที่ไม่เคยสอนใคร แต่พราว
ต้องอดทนและห้ามเปิดเผยกับใคร เพราะครูจะไม่สอนใครอีกแล้ว พราวรีบรับคำเธอรู้สึกโชคดีที่มีโอกาศนี้
ครูจับศอกพราวกางออกเล็กน้อย เด็กสาวพยายามรักษาร่างให้อยู่นิ่งเธอพยายามจำท่ามุมที่ครู
สอนไว้ นิ้วมือเรียวยาวของครูจับลำตัวเด็กสาวและไหลเลื่อนมาด้านหน้า มือนั้นเลื่อนมาเกาะกุมทร... อ่านทั้งเรื่อง
