เพราะรถที่นั่งเป็นรถร่วมบริการ ผมกับเพื่อนนั่งคุยกันโดยไม่ทันสังเกตุรอบ ๆ ว่าบนรถมีใครขึ้นลงบ้าง แต่พอนั่งมาได้ประมาณ 20 นาที ผมก็หันไปเห็นผู้หญิงคนนึง เธอดูน่ารักมาก นั่งริมหน้าต่างฝั่งที่มีเก้าอี้ตัวเดียว แบบผมเห็แล้วนึกชอบจึ้นมาทันที ผมเอาแต่มองเธอจนเพื่อนผมแซว "เฮ้ย...มึงจะมองให้ท้องรึไงวะ ชอบก็เข้าไปจีบซิวะ"
ด้วยแรงยุของเพื่อนทำให้ผมที่ไม่ค่อยกล้าจีบใครเกิดแรงฮึด จึงบอกเพื่อนไปว่า "เดี๋ยวกูจะไปลงป้ายเดียวกับน้องเค้าแล้วกัน เผื่อจะได้ไปทำความรู้จัก" แล้วผมก็นั่งไปเรื่อย ๆ จนผ่านบ้านผม บ้านเพื่อนผม น้องเขาก็ไม่มีท่าทีจะลง จนเพื่อนผมลงไปแล้ว ผมก็ยังนั่งต่อไป ถึงไงก็มาแล้ว ต้องทำความรู้จักให้ได้ จนรถมาสุดสาย เธอลุกขึ้นเตรียมจะลง ผมก็เดินไปใกล้ ๆ กะว่าลงแล้วจะเข้าไปทำความรู้จักด้วย แต่พอเธอลงรถก็มีมอไซรับจ้างมารับที่บันไดเลย แบบเป็นแถวบ้านเธอ มอไซจะรู้ว่าเธอต้องต่อไปบ้านแน่เลยเข้ามารับทันที ผมงงนิดนึง
แต่ด้วยสมองที่คิดอะไรเร็วเป็นประจำ จึงเรียกมอไซอีกคัน บอกว่าให้ตามคันหน้าไป มอไซก็เป็นใจพามาส่งถึงที่ แต่พอลงรถเธอก็เข้าบ้านไปแล้ว ผมเดินวนหน้าบ้านเธอพักนึง แล้วก็หยิบกระดาษกับปากกามาเขียนว่าผมชื่ออะไร และเบอร์โทร เอาไปเสียบหน้าบ้านเธอ แล้วก็กลับมาบ้านผมทันที ผมไม่นึกว่าเธอจะโทรมาหรอกนะ เพราะมันดูงี่เง่ามาก แต่...เธอก็โทรมา ตั้งแต่วันนั้นเราก็คุยโทรศัพท์กันมาประมาณเกือบ ๆ เดือนนึง
แล้วผมก็นัดเจอเธอ เธอบอกว่าผมนะตาไม่ดีในวันแรกที่เจอเธอ มัวแต่มองความน่ารักของเธอจนไม่เห็นว่าเธอพิการละซิ ผมงี้งงเลย เราตาถั่วขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ผมเลยถามไปว่าพิการยังไง เธอบอกว่าเธอไม่มีแขนขวา เพราะเธอเสียแขนไปในอุบัติเหตุไฟฟ้า ตั้งแต่เธออยู่ ป.4 แล้ว ผมก็บอกไปว่าไม่เป็นไร ขอเจอก่อนได้มั๊ย เธอก็ตกลง ผมคิดแค่ว่าลองไปดูก็ดี เผื่อโดนหลอก แต่ก็คิดว่าเธอนิสัยดี จะพิการก็น่าจะ... อ่านทั้งเรื่อง
