รู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วทั้งตัว เหมือนกล้ามเนื้อกำลังฉีกขาด
ผมเห็นแสงจ้าสีขาวโพลน แว้บ แว้บ เป็นระยะ ผู้คนชุดสีขาวหลายคนรายร้อมผมอยู่
"พี่เอก ไม่เป็นอะไรแล้วนะ เราถึงโรงพยาบาลแล้ว" เสียงเจื้อยแจ้วคุ้นหูเข้าโสตประสาทผม
แล้วผมก็วูบไปอีกครั้ง
..........
.........
.........
.........
ผมรู้สึกตัวอีกครั้ง แต่ยังคงลืมตาไม่ขึ้น กระดิกตัวซักนิดก็ทำไม่ได้
"คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ" เสียงที่น่าจะเป็นของหมอคนใดคนหนึ่ง
"ขอบคุณค่ะ คุณหมอ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ" เสียงร้องพร้อมสะอื้นดีใจของหญิงสาว
"พี่เอก ปลอดภัยแล้ว" ผมรู้สึกเหมือนโดนบีบเบา ๆ ที่มือ มีหยดน้ำอุ่นๆ ไหลหยดลงไปที่มือผมสองสามหยด
"อาการของคนไข้ ค่อนข้างดีครับ ไม่มีอะไรร้ายแรง ที่ไหล่ขวา ลูกกระสุนพุ่งทะลุผ่านตัวไป โดยไม่โดนอวัยวะสำคัญ
หรือว่ากระดูกเลย เรียกได้ว่าโชคดีมาก ส่วนไหล่ซ้ายมีดก็ไม่ได้โดนอวัยวะหรือกระดูกเหมือนกัน" หมอพูดอธิบายอาการของผม
"แล้วเมือ่ไหร่เค้าจะฟื้นคะ" หญิงสาวเอ่ยถาม
"ตอนนี้คนไข้ต้องการการพักผ่อน เค้าเสียเลือดไปมาก และอีกอย่างที่ผมแปลกใจก็คือ
ตอนนี้กล้ามเนื้อทั่วร่างของเค้าอ่อนเพลีย เหมือนกับโดนรีดเอาพลังงานไปใช้จนหมด
เท่าที่คุณเล่าให้ผมฟังเรื่องที่เค้าสู้กับโจร ผมเดาว่านี่เหมือนกับพลังยามคับขันเหมือนเวลาไฟไหม้" หมออธิบายเพิ่มเติม
......... สติผมเลือนรางอีกครั้ง
..........
..........
"พ่อจ๋า ๆ" ผมได้ยินเสียงเรียกแว่ว ๆ
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ผมกำลังลอยอยู่ ในชุดสีขาว รอบข้างสว่างขาวโพลงไปหมด
"เฮ้ย นี่เราตายแล้วเหรอ" ผมหมุนมองรอบตัวอย่างหวาดกลัว
"พ่อยังไม่ตายหรอกจ้ะ รักยม แค่อยากคุยกับพ่อ" เสียงเจื้อยแจ้วดังมาด้านหลัง
ผมหันกลับไปมอง เห็นเด็กผมจุกสองคน ใส่ชุดไทยสมัยโบราณมองมาที่ผม
มันดูเหมือนกับตุ๊กตาสองตัวที่ผมเก็บไว้มาก
"พ่อคงต้องพักฟื้นอีกหลายวัน เราเลยเรียกพ่อมาคุยแก้เหงาน่ะจ้ะ" เด็กอีกคนเอ่ยบอก
"พ่อไม่เป็นอะไรแน่นอน เพราะพวกเราช่วยไว้แล้ว"
...
"ขอบใจมากนะรักยม" ผมกล่าวขอบคุณ แต่ก็สงสัยว่าทำไมพวกเค้าไม่ช่วยผมไม่ให้ถูกยิงแทน
"เพราะพ่อคิดในใจตลอดเวลาว่า จะต้องช่วยแม่ด้วยตัวเอง ทำให้พวกหนูออกไปช่วยไม่ได้" รักยมพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
"เฮ้ย รู้ได้ยังไง" ผมตกใจเล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจอะไรก็เป็นไปได้ และตอนนี้ก็พอเข้าใจ... อ่านทั้งเรื่อง
