“เกียนติยศสิครับ คนเราถ้าไร้กานเสียแล้วก็เท่ากับหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง...” เป็นคำตอบที่น่านับถือที่สุด จะมีอะไรมั่นคงไปกว่าการได้ฝากกายและใจไว้กับผู้ชายที่ไว้กาน หนูถามไปอีกว่า “แล้วเงินล่ะคะ สำคัญแค่ไหน และจำเป็นเพียงใดสำหรับกาน...” “มันจำเป็นสำหรับเลี้ยงดูผู้ใกล้ชิดให้มีความสุขสมควรแก่อัตภาพของเราสิครับ...” เป็นคำตอบที่น่านับถือมาก หนูถามไปอีกว่า แล้วใครล่ะคะผู้ใกล้ชิด คราวนี้เขามองหน้าหนูอย่างชั่งใจอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะตอบว่า “อันนี้ผมขอไม่ตอบนะ เพราะคิดว่าคุณคงจะรู้แล้ว...” หนูถามไปอีก คราวนี้ถามตรงๆ เลย แล้วความรู้สึกของกานที่มีต่อหนูล่ะคะ เรียกว่าความรักหรือเปล่า เขาก็ตอบมาแบบแปลกๆ “เอ๊ะ...เรื่องนี้ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็แปลกนะ ยามที่ผมไม่เห็นหน้าคุณหัวใจของผมทุรนทุรายอยากพบอยากเห็น อยากอยู่ใกล้สารพัด...” แล้วเขาก็มองหนูทำตาหวานซึ้งอย่างฝันๆ หนูหลบตาเขา ใบหน้าร้อนผ่าว สายเลือดของความเป็นสาวฉีดขึ้นสู่พวงแก้มจนเป็นสีชมพูเรื่อชวนมอง แบบนี้กระมังคะที่เขาเรียกว่าความรัก แต่มีคนเขาว่าความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน มันทำให้หนูแน่ใจมาก
กับคำพุดของเขาที่พูดออกมาอย่างชายที่มีต่อหญิงอย่างนี้ แล้วหนูก็รักเขามากที่สุด แต่หนูไม่กล้าถ... อ่านทั้งเรื่อง
