เรื่องนี้มีโครงเรื่องมาจากชีวิตจริงและแต่งเติมเข้าไปเพื่อครอบครัวเดินทาง...........กาญ พยาบาลสาวสวยเธอต้องเดินทางมาหาสามีเธอทุกๆวันเสาร์......ชาย สามีเธอเป็นนายตำรวจยศ ร้อยตำรวจเอก อยู่แผนก
ป้องกันและปราบปราม.... ด้วยหน้าที่การงานทำให้ชายพบปะกับประชาชนมากมายรวมถึงหญิงสาวทั้งหลายซึ่งหมายปองนายตำรวจหนุ่ม.......ซึ่งผู้หญิงบางคนก็รู้ว่าผู้กองหนุ่มมีภรรยาแล้ว......แต่พวกเธอๆ
เหล่านั้นไม่สน......ขอให้ได้ตัวผู้กองมาเป็นของตัวเองเท่านั้นพอ.......เรื่องนี้กาญเองก็พอรู้จากเพื่อนๆผู้กองบ้าง.....มันจึงเป็นอะไรที่ต้องอดทนต่อการเดินทางมาหาสามีเธอในแต่ละครั้ง.....ถึงระยะทางจะ
ไกลกว่าสามร้อยกิโลเมตร......กาญก็ไม่เคยปฏิเสธการเดินทางสักครั้งเดียว.......การเดินทางกว่าสี่ชั่วโมง......เป็นอะไรที่น่าเบื่อ......แต่สำหรับกาญแล้วมันไม่ใช่เลย.........แต่มนุษย์ก็คือมนุษย์.....ไม่ใช่อิฐหรือ
ปูนปั้น......ความอดทนก็มีเวลาพร้อมที่จะเลิกความอดทนเช่นกัน......เพราะการเดินทางมาหลายครั้งหลังของกาญ......กาญจะไม่พบสามีเธออยู่ที่บ้านเลย.....ต้องรอถึงวันอาทิตย์ซึ่งก็เป็นเวลาที่เธอต้องเตรียม
เดินทางกลับไปที่โรงพยาบาล.....แต่เธอก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าสามีซึ่งเป็นสุดที่รักของเธอ......เพื่อนๆของผู้กองแทบทุกคนพูดเหมือนกันว่า....ผู้กองจะคิดนอกใจภรรยาคนนี้ได้อย่างไร......เธอสวยพร้อม
สรรพ......และเป็นผู้หญิงที่อดทนการรอได้อย่างยอดเยี่ยมจริงๆ....เพราะหลายๆคนบอกว่าถ้าเป็นตัวเองคงไม่ทนอีกแล้ว.........ครั้งนี้ก็เช่นกัน....กาญมาถึงที่บ้านพักเกือบเที่ยงวัน.....ไม่เห็นแม้เงาของสามี......
มีเพียงตำรวจลูกน้องของชาย.....อยู่เฝ้าบ้านพักเหมือนเช่นทุกครั้ง....และก็เช่นทุกครั้งที่ลูกน้องผู้กองไม่รู้ว่าผู้กองไปไหน........กาญเดินเข้าบ้านอย่างเรียบง่ายไม่คุยเหมือนทุกครั้ง.....พี่ครับ....เสียงพล...ซึ่ง
เป็นลูกน้องสามีเรียกเธอ.....พี่จะให้ผมซื้ออะไรมาให้ทานหรือเปล่าครับ......พี่ทานมาแล้ว....เสียงเธอตอบง่ายๆ......แต่ครั้งนี้กาญ...มีท่าทีที่แปลกกับลูกน้องหนุ่ม.......พลเธอขึ้นมาหาพี่หน่อยนะ.......กา
ญเปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ.......แต่วันนี้กาญ.......เลือกสวมกางเกงขาสั้นซึ่งเป็นเหมือนกางเกงชั้นในซึ่งมีผ้าลายลูกไม้บางๆ.......มองผ่านทะลุเห็นเนื้อแท้ของกาญได้เลย.......ส่วนเสื้อกาญเลือกเสื้อ
ซับในแขนกุด..... อ่านทั้งเรื่อง
