เรื่องราวของคนสองคนที่ผมยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่าตกลงเพราะเรารักกันหรือเพราะเราเหงาทั้งคู่กันแน่...

ก๊อก ๆ ๆ "พี่โมครับ ผมเข้าไปได้ยังครับ"

"เข้ามาได้แล้วจ๊ะ ขอโทษที ทานยาแล้วหลับยาวอีกแล้ว"

เสียงใสๆที่ตอบผมกลับมานั้นยังดูอ่อนเพลียเพราะอาการไม่สบายอยู่นิดหน่อย

"เต้เอาผัดไทมาฝากนะครับ วันนี้ไม่ต้องทำกับข้าวหรอก พี่โมเหนื่อยมากแล้ว"

พี่โมที่ยังอยู่ในชุดนอนส่งยิ้มมาให้ผมขณะที่เดินมาที่โต๊ะทานข้าวเล็กๆกลางห้องของพี่โม

วันนี้พี่โมก็ดูเพลียๆ เหนื่อยๆเหมือนเช่นทุกวัน ผมอยากให้พี่โมกลับมาสดชื่นเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ผมเข้ากทม.มาใหม่ๆเหลือเกิน

ผมเป็นคนเหนือที่เข้ามาเรียนต่อที่กทม.ส่วนพี่โมเป็นเพื่อนทางเนตของผมที่คุยกันมาเป็นปีจนเจอกันครั้งแรกเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ตอนผมลงมาเรียนต่อที่กทม.และพี่โมกับแฟนเป็นคนหาห้องเช่าราคาถูกให้ผมกับน้องอีกคนที่มาเรียนต่อพร้อมกัน

พี่โมร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กและพี่แบงค์แฟนพี่โมก็รู้เรื่องนี้ดีตั้งแต่ตอนที่เค้าตกลงมาอยู่กินด้วยกันในคอนโดเล็กๆแห่งนี้ พี่โมเป็นแม่บ้านที่น่ารัก ดูแลทุกอย่างตั้งแต่งานบ้านและเรื่องอาหารการกิน ส่วนพี่แบงค์จะออกไปทำงานแทบทุกวัน จนบ... อ่านทั้งเรื่อง