"แป้ง วันนี้วันศุกร์ไม่กลับบ้านกับเพื่อ ๆ เหรอ" ผมถาม
"ไม่ได้กลับค่ะ เพราะแป้งกลับไปเมื่ออาทตย์ก่อนแล้ว" แป้งตอบด้วยสีน่ายิ้มแย้ม
"พี่เสกคะพรุ่งนี้พี่ว่างไหม"
"ว่างซิ ทำไมล่ะ"
"แป้งว่าจะไปบ้านยายพิมพ์หน่อย เพื่อน ๆ ให้ไปเก็บข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องโรคเบาหวานของแกค่ะ"
"พอดีเหลือแป้งคนเดียว เพื่อน ๆ กลับกันหมด"
"แล้วอีกอย่างมันก็ไกล เลยชวนพี่ไปเป็นเพื่อนน่ะ"
"กี่โมงล่ะ พี่จะได้มารับ"
" ซักเก้าโมงเช้าก็ได้ค่ะ แป้งจะรอนะคะ ขอบคุณล่วงน่าค่ะ"
ผมลืมบอกไปครับว่าที่ สอ. มีบ้านพัก 2 หลัง จริง ๆ ผมพักบ้านหลังที่เแป้งแลเพื่อน ๆ อยู่ แต่เพื่อความสะดวกในการทำกิจกรรมกลุ่ม ผมเลยต้องระเห็ดออกไปพักที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน
เช้าวันเสาร์ตามเวลานัดผมก็ขี่รถเครื่องมาคอยที่หน้าบ้านพักแป้ง
ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงแป้งวิงลงบันไดมา ภาพที่เห็นคือแป้งมาพร้อมกางเกงขาสั่้นจู๋ แต่สวมเสือวอร์มแขนยาวสีเขียวของนักศึกษาพยาบาลท่าทางทมัดทะแมง
"พร้อมลุยแล้วค่ะ ไปกันเลย"
"กางเกงไม่สั้นไปหน่อยหรือจ๊ะ ทางมันไกลนาเดียวจะร้อน" ผมทัก แต่จริง ๆ ก็ดีเหมือนกัน
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันนี้ขอแต่งตัวแบบสบาย ๆ ดีกว่า เป็นวันหยุดทั้งที่ แต่ฟอร์มเบื่อแย่ แล้วก็อากาศไม่ร้อนด้วยไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ"
"ตามใจไปก็ไป" ผมรีบอกรถทันทีเพราะกลัวว่าเจ้าคุณเธอจะเปลี่ยนใจ
ระหว่างทางที่ขี่รถไปก็มีแต่คนมองเ... อ่านทั้งเรื่อง
