BUS OF LOVE3

“โอย...ทำไมมันแน่นอย่างนี้วะเนี่ย ?” จริงอยู่ครับถึงแม้ว่าพฤติกรรมชอบเบียดอย่างผมเนี่ยจะชื่นชมกับความหนาแน่นของเนื้อสาวๆมายืนเบียดเสียดรวมอยู่ในพื้นที่เล็กๆอันจำกัดบนรถเมล์อย่างนี้ แต่หากปราศจาก “เนื้อนวล”มาร่วมกิจกรรมท่ามกลางการจราจรอันวิกฤตยามเปิดเทอมวันแรกแบบนี้มันก็ไม่ไหวหรอกนะ รู้งี้ทำเป็นหลับเอาข้อศอกสีเนื้อแน่นๆของแม่สาวออฟฟิตที่กำลังหลับใหลหัวทิ่มหัวตำให้สบายใจเหมือนเมื่อครู่ดีกว่า ไม่น่าลุกขึ้น “ทำMAN” สละเก้าอี้ให้คนท้องนั่งเลย มิหนำซ้ำหากเจ้าหล่อนที่นั่งสบายแทนผมมีพัดลมเป่าเย็นฉ่ำข้างกายยังสาวสักหน่อยไม่แก่หง่อมอายุอานามราวสี่สิบกว่าๆแถมผิวดำกร้านบักโกรกเป็นไม้เสียบผี อย่างน้อยหัวไหล่กับต้นแขนคงพอ “ทุเลา”ความอยากของผมได้บ้างหรอกน่า เอาเหอะถือว่าทำบุญล้างบาปละกัน “พี่เสื้อแดงคะ ช่วยถอยให้เด็กยืนด้วยคนหน่อยสิ” เสียงกระเป๋าวัยกลางคนตะโกนขึ้นมาพร้อมใช้กระบอกตั๋วแหวกดันแขนผมให้ถอย “นั่นล่ะค่ะแบ่งๆกันไปนะคะพอดีรถขาดระยะเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” “ขอบคุณค่ะ” เสียงใสๆจากเด็กนักเรียนผิวขาวเชื้อจีนสูงประมาณเลยราวนมผมขึ้นมาหน่อยกำลังแทรกเข้ามายืนขวางข้างหน้า จนผมต้องร่นถอยไปข้างหลังด้วยแรงดันของตัวเป้สะพายหลังใบเขื่องซึ่งดูจากรอยปักรูปดาวหนึ่งดวงรวมกับชื่อย่อโรงเรียนบนชุดคอซองกระโปรงน้ำเงินอันใหม่กริ๊บที่เธอใส่แล้ว เห็นชัดเลยว่าคงจะยืนเป็นเพื่อนร่วมทางผมไปอีกนาน อย่างน้อยๆก็คงไม่ต่ำกว่าชั่วโมงแน่ๆ นี่ถ้าไม่มีเป้หลังที่มันบังก้นของเธอให้ห่างจาก“เจ้าตัวดี”ที่กำลังค่อยๆตื่นตัวขึ้นมาพองก๋าอยู่ในกางเกงสแล็คเนื้อบางอยู่ เห็นทีประสบการณ์เสียวบนรถเมล์ของผมคงได้บรรจุเรื่องราวของเธอเอาไว้เป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน “เมย์ถอยไปหน่อยสิลูก..เอ่อขอโทษนะคะรบกวน.....” “ไม่เป็นไรครับ” ไหนๆก็ไหนๆในเมื่อเลวไม่ได้จังหวะขอทำดีเลยละกัน คิดได้ดังนั้นเลยหันไปขอโทษเด็กหนุ่มในชุดร.ด.ข้างหลังซึ่งก็ให้ความร่วมมือเขยิบให้ตัวผมถอยจากพนักพิงเบาะ ปล่อยให้เด็กน้อยร่นตามมาเพื่อให้แม่เธอเข้ามายืนอยู่ในแถวได้ในที่สุด จนเป้หลังใบใหญ่อันเป็นต้นตอของความขุ่นมัวในอารมณ์ของผมมันเบียดจนรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิม “ทำไมมันซวยอย่างนี้วะ” แถมเจ้าพัดลมตัวดีที่คอยเป่าระบายคลายร้อนดันหยุดลงดื้อๆอีก ห้านาทีก็แล้ว สิบนาทีก็แล้ว รถก็ยังติดหนึบเหมือนเดิมจนผมเริ่มทนกับความเหนอะหนะของคราบเหงื่อไคลที่กำลังเริ่มผุดขึ้นมาจากใต้ผิวหนังจนชุ่ม... อ่านทั้งเรื่อง