แล้วก็ถึงวันที่น่าจดจำ วันนั้นจำได้ว่าผมเลิกเรียนแล้วเดินกลับหอพักตามปกติ ขณะที่กำลังจะถึงหอนั่นเอง ก็เห็นพี่กาญจน์เดินหอบถุงใส่ข้าวของพะรุงพะรังเดินสวนมาจากอีกทางหนึ่ง ผมเห็นพี่เค้าถือของแบบนั้นจึงเดินเข้าไปอาสาช่วยถือให้ โดยให้พี่เดินนำทางไปถึงห้อง วันนั้นพี่กาญจน์ก็ใส่ชุดนักศึกษาน่ารักน่าฟัดตัวเดิมของเค้าแหละครับ เสื้อนักศึกษาตัวเล็กๆ ฟิตๆ จนเห็นสองเต้าใหญ่ไซส์มโหฬาร กระโปรงนักศึกษารึก็สั้นเลยครึ่งขาอ่อน แถมยังฟิตก้นขนาดเห็นรอยกางเกงในพาดไปตามกระโปรงนั่นทีเดียว (แน่นอนท่อนบนเช่นกัน) ทั้งหมดนั่นเล่นเอาผมเดินลำบากไปเลยเนื่องจากนายน้องชายของผมคอยแต่จะกระโดดผางๆ อยู่ข้างในกุงเกงอยู่ร่ำไป ยังดีที่พี่กาญจน์เดินนำหน้าผมเลยไม่ได้สังเกตอะไร ยังคงชวนคุยเรื่องต่างๆ อย่างสนุกสนานอยู่ตามเดิม "ไม่อยากคิดเลยแฮะว่าถ้าตอนหลังพี่เค้ารู้ว่าเราเอาแต่จ้องบั้นท้ายอวบอั๋นกับสะโพกกลมกลึงกับรอยกางเกงในของพี่เค้าแบบนั้นเค้าจะว่าไง" ตอนนั้นผมคิดยังงั้นแหละ
เมื่อมาถึงห้องแล้ว พี่กาญจน์ก็บอกให้ผมเอาของในมือผมไปตั้งไว้ตรงโต๊ะข้างตู้เย็น ส่วนตัวพี่เดินเลี่ยงไปตั้งของบนชั้นวางตรงข้ามประตู ผมทำตามอย่างตาลอยเพราะใจยังประหวัดไปถึงรอยกางเกงในบนกระโปรงของพี่เค้าไม่หาย นึกในใจว่าขนาดแค่รอยกางเกงในยังกระตุ้นนายน้องได้ขนาดนี้ แล้วถ้าได้เห็นของจริงมันจะขนาดไ... อ่านทั้งเรื่อง
