มือของเขารั้งศีรษะเธอขึ้นมา แล้วก็จูบที่ริมฝีปาก มืออีกข้างโอบไหล่นวลเนียนนั้นไว้ .. แม้จะมีอาการตื่นกลัว แต่กมลวรรณก็ตอบสนองจูบที่นุ่มนวลของเขา เธอลูบไล้ใบหน้าของเขาเบาๆ ก่อนที่เขาจะผละออก แล้วก้มต่ำลงไป ทรวงอกขาวผ่องลอยอยู่ตรงหน้า วงกลมเล็กๆที่อยู่เหนือทรวงขาวผ่องนั้นเป็นสีชมพูระเรื่องามเปล่งปลั่งอย่างถึงที่สุด
“พี่รักหวานเหลือเกิน รักมากจริงๆ” เขาพึมพำ แล้วซุกไซร้ลงไป ลิ้นของเขาโลมไล้ไปมาอยู่บนยอดทรวงนั้น
“โอ..อย่า...อย่าค่ะ” แม้จะเตรียมใจมาแล้ว แต่เธอก็ร้องห้ามตามสัญชาติญาณ แขนของเธอผลักดันอยู่เบาๆที่อกเขา “พี่ชัย อย่า...ได้โปรด...”
ริมฝีปากของเขาบดบังทรวงอกนั้นไว้จนหมดสิ้น มืออีกข้างลูบไล้ไปมาตามเนื้อตัว สัมผัสความนุ่มนวลละเอียดอ่อนอย่างหลงใหล... ลมหายใจของเธอหอบถี่ เมื่อมือของเขาลูบไล้ต่ำลงไปจนถึงปุยขนดกดำที่ท้องน้อย.. และแล้วเธอก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง สะบัดตัวหลุดจากเขา นั่งจับแขนเขาไว้มั่น พยายามผลักไสเขา
“อย่าค่ะ พี่ชัย... อย่า...ได้โปรดเถอะ หวานไม่เคยทำอย่างนี้..หวานทำไม่ได้” เธอร้องเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลออยู่ที่เบ้า แล้วก็เริ่มไหลลงมาที่แก้มนวลใส
แขนของเขายังกอดกุมเธออยู่ ตามองลึกไปในดวงตาของเธอด้วยความสงสัย เหมือนจะค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงจากภายใน
“ขอโทษค่ะ...” เธอก้มหน้ากระซิบ “หวานทำไม่ได้ หวานรักพี่จริงๆ แต่อย่าทำเลยค่ะ”
เขาปล่อยแขนออกจากเธอช้าๆ
“หวาน...”
“หวานรักพี่ชัยที่สุด...” เธอพูดอย่างเสียใจ น้ำตาไหลพรากไม่หยุด “แต่..มัน...”
“ไม่เป็นไรครับ” เขาบอก ผละจากร่างเธอ “แต่งตัวซิ พี่จะไปส่ง”
เธอลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เขาขยับลุกขึ้นตาม แต่เธอร้องห้าม
“ไม่ต้องส่งหรอกค่ะพี่ หวานกลับเองได้ ...อย่าโกรธหวานเลยนะ”
“ไม่หรอก.. พี่เข้าใจ พี่จะรอจนหวานพร้อม”
“ขอบคุณค่ะ พี่ชัย”
หลังจากเธอกลับออกไปแล้ว ธวัชชัยก็ทรุดตัวนั่งลงบนเตียง ถอนหายใจอย่างเสียดาย
“โง่จริงๆ เลยว่ะเรา” เขาพึมพำ
จริงๆ ด้วยสถานการณ์ตอนนั้นเขาจะบังคับเธอก็ได้ แต่ธวัชชัยรักและทะนุถนอมกมลวรรณเกินกว่าที่จะทำให้เธอต้องชอกช้ำ เขาต้องการที่จะร่วมรักขณะที่เธอยินยอมมากกว่าการบังคับแข็งขืน ช่างมันเถอะ! ปล่อยไปก่อนซักคน ถึงยังไง เขาก็ยังมีผู้หญิงสวยๆอีกหลายคนให้ระบาย ความใคร่...
..........
ฝนตกหนัก ขณะที่สาวแพมก้าวลงจากรถ หลังจากกดรีโมทล็อคประตูเสร็จ ก็หันขวับ ขา... อ่านทั้งเรื่อง
