เมื่อไรที่เด็กสาวหวนนึกไปถึงมือของเฒ่าแจ้งที่ลูบคลึงไปบนของสงวนส่วนตัวของเธอ ปรีณาก็ขนลุกเกรียวด้วยความสะอิดสะเอียนที่พลุ่งขึ้นมาจับใจ ตัวสั่นสะท้าน นอนขดกายเป็นก้อนกลมราวกับลูก
แมวน้อย
"ถ้าใครรู้เข้า เราจะเอาหน้าไปไว้ไหน คุณพ่อคุณแม่ กับพี่เอถ้ารู้ความจริงคงเสียใจ และผิดหวังในตัวเราอย่างมาก"
ปรีณาคร่ำครวญในใจอย่างโหยไห้ น้ำตาใสไหลรินออกมาตลอดเวลาจนชุ่มหมอน จนเกือบรุ่งสางเธอจึงค่อยม่อยหลับไปโดยมีคราบน้ำตาเปื้อนไปตามพวงแก้มใสเป็นสาย
เพราะกว่าจะนอนก็ดึกมากแล้ว ปรีณาจึงตื่นสายเพราะเสียงเคาะประตูจากสายใจแม่บ้านวัยกลางคน
"คุณบีคะ คุณบี ตื่นเถอะค่ะสายแล้ว"
ปรีณาสะดุ้งตื่น มองไปที่นาฬิกาพบว่าประมาณโมงหนึ่งแล้ว ใจหายวาบ รีบส่งเสียงตอบไป
"ค่ะ ค่ะ บีตื่นแล้ว"
เด็กสาวรีบเข้าห้องน้ำทำธุระ และอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแต่งชุดนักเรียนเดินลงมาจากชั้นบน สายใจแลเห็นคุณบีที่น่ารักของหล่อนแล้วมีใบหน้าเป็นห่วงเป็นใยขึ้นมา เพราะวงหน้าที่ทุกวันจะแจ่มใส
น่ารักประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน แต่วันนี้กลับโรยๆ ขอบตากลมโตนั้นช้ำเป็นวง รอยยิ้มที่ทักทายเธอก็ฝืนปั้นอย่างเห็นได้ชัด
"อุ๊ย คุณบีเป็นอะไรไปรึเปล่าคะเนี่ย หน้าตาหมองเชียว"
สายใจถามพลางเดินเข้าไปลูบหลังลูบหน้าเด็กสาว ซึ่งทั้งปรีณาและปาริฉัตรนั้นเธอเห็นและช่วยเลี้ยงดูมาแต่แบเบาะ รักใคร่เอ็นดูสองพี่น้องราวกับลูกในไส้
ปรีณาฝืนทนกลั้นน้ำตาที่คอยจะเอ่อไหลออกมาตลอด พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ
"ไม่..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ น้าสายใจ บี...บี..แค่ปวดหัว และนอนไม่ค่อยหลับเมื่อคืน"
สายใจยกมือไปอังที่หน้าผากนูนขาว พบว่าตัวไม่ร้อนก็ค่อยคลายใจ ฉุดมือเล็กๆ ของปรีณาไปที่ห้องอาหาร
"ทานข้าวต้มร้อนๆ เสียหน่อยแล้วกัน แล้วทานยา ถ้าปวดหัวมากพักเรียนสักวันก็ได้นะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ บีทานยาแล้วคงดีขึ้น บีไปเรียนดีกว่า ใกล้สอบแล้วด้วย"
ปรีณาว่า สายใจกุลีกุจอตักข้าวต้ม และเลื่อนกับให้กับเด็กสาว แต่ปรีณาฝืนรับประทานไปได้ไม่กี่คำก็รวบช้อน ทานน้ำ
"อะไรกันทานอย่างกับแมวดม"
แม่บ้านอุทาน แต่ก็ไม่ได้คะยั้นคะยอให้ทานมากไปกว่านั้น ส่งยาแก้ปวดหัวให้ปรีณาสองเม็ด ซึ่งเด็กสาวฝืนยิ้ม กล่าวขอบคุณ รับมาทานพร้อมกับดื่มน้ำตามลงไป
จากนั้นเด็กสาวแสนสวยก็เดินออกไปจากห้องอาหาร คว้ากระเป๋านักเรียน เดินออกไปนอกบ้าน
ขณะที่ปรีณาเดินใจลอย คิดอะไรไปต่างๆ นาๆ อย่างว้าวุ่นใจ ... อ่านทั้งเรื่อง
