ประตู "แหมก็เมย์จ้องนี่น่า" "พอเลยพอเลยรอที่ห้องนั่งเล่นนะเมย์เปลี่ยนชุดก่อน" ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าปัยในห้องเปิดตู้เสื้อผ้าก็เจอแต่เพราะฉันเพิ่งเอาไปร้านซักรีดซะเกลี้ยงเลยเอางัยทีนี้ ก็เหลือชุดนี้ชุดเดียวแล้วหนิทำงัยได้ก็ต้องใส่ต่อไปฉันเลยเดินออกจากห้องด้วยชุดเดิมมันเป็นชุดนอนเสื้อเชิตแขนยาวสีขาวบางเลยเข่ามาหนึ่งคืบแล้วใส่ชั้นในสีดำเห็นหมดสิคะทีนี้มัวแต่คิดโปรเจ็กเลยลืมเรื่องชุดไปเลยฉันเดินมานั่งข้างๆเพ้นท์แล้วเราก็เริ่มทำโปรเจ็กกันในระหว่างที่ทำเราก็พูดคุยหัวเราะปัยด้วยจนลืมเวลานี่มันจะ5ทุ่มแล้วสิเรายังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งคู่ฉันจึงปัยทำบะหมี่มาชามนึงเพราะมันเหลือแค่นี้แล้วเอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางตรงกลางห้องแล้วเรียกเพ้นท์มากิน เรา2คนแย่งลูกชิ้นกันกินอย่างเมามันจึงมีจังหวะนึงที่เราบังเอิญสบตากันเราสบตากันนานมากมันเหมือนมีมนต์สะกดที่ฉันไม่สามารถถอนสายตาออกจากใบหน้าของเพ้นท์ได้เลยส่วนเพ้นท์ก็คงเหมือนกันแล้วจู่ๆเหมือนมีแรงดึงดูดที่หน้าเพ้นท์เลื่อน
เข้ามาใกล้เรื่อยๆเอ๊รึว่าเราจะฝันฉันหลับตาลงเพื่อที่จะปลุกตัวเองจากความฝันแต่ก็ต้องสะดุ้งตาโตเมื่อมีอะรัยนุ่มๆมาสัมผัสที่ปากพอลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าของเพ้นท์ที่กำลังหลับตาพริ้ม ตึกตักตึกตึกตัก ตอนนี้หัวจัยของฉันทำงานผิดปกติเรี่ยวแรงที่จะผลักเพ้นท์ออกก็ถูกกลืนหายเข้าปัยในริมฝ... อ่านทั้งเรื่อง
