ยืมหน้ามาฝันเปียก

เห็นเขามองหาอยู่นานแต่ผมก็ไม่กล้าถามหรอกนะครับ กลัวหน้าจะแตก สักพักน้องบีก็เดินมาถามผมว่า “ พี่หนึ่งๆ หนังสือเกมส์....หมดหรือยังพี่? “ ผมเลยบอกบีไปว่าหมดแล้ว เขาทำท่าจ๋อยๆ ผมสงสารเลยบอกว่าผมเองก็ซื้อไว้เล่มหนึ่ง ถ้าอยากได้ผมจะขายต่อให้เอาไหม แต่บีเกรงใจกลัวว่าผมจะไม่มีเล่นเขาเลยบอกผมว่า ขอยืมแค่แผ่นเอาไปลงเกมส์ก็พอ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเป็นแผนของเขา แล้วก็ไม่ได้รู้สึกแปลกที่เขารู้จักชื่อเล่นของผมด้วย ซึ่งเขามายอมรับเอาทีหลังว่าแอบจำเอาเวลาที่เพื่อนๆผมเรียก พักใหญ่ๆเขาก็เอาแผ่นมาคืนผมแล้วทำหน้าเศร้าๆก่อนจะบอกขอบคุณ ผมสงสัย ก็เลยถามดูเขาจึงตอบว่า “ ไม่รู้เป็นอะไรพี่ ลงไปก็เล่นไม่ได้ ไม่อยากเล่นแล้ว “ ผมเลยบอกว่า อย่าเพิ่งหมดกำลังใจ เอาไปลงใหม่ดูอีกทีเผื่อจะได้ เผื่อเวลาเล่น จะได้เจอกันไง เขาบ่นว่า “ ลงไม่เป็นอ่ะ พี่ไปลงเกมให้หน่อยได้ไหม?” ผมบอกว่าผมออกกะดึกนะ รอไหวเหรอ เขาเลยให้เบอร์โทรศัพท์ผมไว้ ผมดีใจมาก จริงๆ แต่ตอนนั้นผมเองก็ไม่รู้ว่าน้องเขาจะเล่นด้วยกับผมหรือเปล่า พอตอนสี่ทุ่มผมก็บอกเขาว่าออกกะแล้ว จะให้ผมไปหาที่ไหน น้องบี่เลยบอกว่า ให้ไปคอยที่บ้านเขาเพราะตอนนี้เขาขายของอยู่กับแม่ ผมเลยขับมอ’ไซค์ไปรอ ที่บ้านเขาตามที่สั่ง ไม่นานนักเขาก็ขับ มอ’ไซค์มาหา ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลยเพราะไปขายของกันหมด ปรกติบีเขาก็ขายของช่วยแม่เขาด้วย แต... อ่านทั้งเรื่อง