แป้งก้เปนนางรำ

...วันรุ่นขึ้นเปนวัน ครบรอบวันสถาปนา ร.ร มีกิจกรรมมากมาย หลังจากพิธีรำบวงศวง เส็จ ผมหาฟางไม่เจอ เลยรอจนบ่าย เหนฟางอยุ่กะเพื่อนผมจึงปล่ยเทออยุ่กะเพือ่น กะว่าผมจะเอาสมุดไปส่งที่ตึก1ก่อนเล้วจะมาหา ตึก1อยุ่ใกล้รั้วและ อยุ่ริมในสุดของ ร.ร ตึกเงียบมาก ในวันนั้น ผมส่งสมุดเส็จผมจึงกะว่าไปเดินเล่น บนตึก ดูทุกห้องเพื่อน เจอใครมาทำไรกันจะได้ดู ร.ร ผมมีบ่อย แหะๆ ผมเดินขึ้นไปบนชั้น 4 ไม่มีใครอยุ่เลย ผมเดินผ่าน2ห้องเเรกไม่มีใคร แต่เล้วผมเหนแป้งเดินออกมาจากห้อง ริมสุดทางหัวบันได แต่ในห้องก้ไม่มีใครอยุ่ ผมจึงถามแป้งว่ามา ทไม แป้งบอกว่ามาหาเพื่อน เพื่อนนัดมาเจอ แต่ไม่เหนมีใครมา(ห้องแป้งเวลาว่างๆ จะสุงสิงเปนคลับสโมศรที่ห้องนี้) ผมจึงนึกถึงเรื่องมะวาน ในใจกะถ้าทำได้ เอาก้จะเลยละกัน ผมจึงขำ แป้งถามว่า ขำไรพี่ เล้วเเป้งก้เดินไปในห้อง ผมจึงเดินตามเข้าไปนั่ง เล้วถามว่า มะวานเล่นไรกัน

แป้งก้บอกว่านาเกียจเลิดพุดไปเลย ห้องนี้ เปิดไว้แต่ปะตูหน้า ปะตุหลังปิด แป้งเดินมาหาผม เล้ว บอกผมว่า พี่อาทบ้า แล้วหันหลัง ผมจึงเอื้อมมือไปที่หลังเทอ เล้วใช้ นิ้วปลดตะขอเสื้อในเเป้งหลุด เฮ้ย..! น่าเกลียดวะ เด่วจะบอกพี่ฟาง แป้งอุทาน ทีนี้จะใส่ยังไงล่ะ แป้งใส่เองแล้วมันเกี่ยวไม่ครบ พี่อาท บ้า

ผมยิ้มเล้วเดินไปปิดปะตู ปิดปะตูทไม แป้งถาม เด่วคนเหน เด่วพี่ใส่ให้ แป้งยอมให้ผมใส่ ให้ แต่ไม่ได้ทอดเสื้อ แค่เอามือใส่เข้าไป แค่มือสัมผัสหลัง แป้งผมก้ วูบวาบไปทั้งตัวละ หลังจากผมติดให้ ผมก้

ปลดไหม่ เล้วไม่ใส่ให้ แป้งถามว่าจะทำอะไรอะ แป้งไม่ให้นะ งั้นพี่... อ่านทั้งเรื่อง