"อืม..."
เพื่อนหนุ่มร่วมห้องคนหนึ่งบังเอิญสวนทางกันพอดี พอเห็นอุ๊บเข้าก็ทักทายไปตามประสาเพื่อนร่วมห้อง
เธอเองก็ทักตอบตามอารมณ์ของเธอในขณะนั้น
"เป็นไรน่ะ...ทำหน้าบูดๆ"
"ไม่มีอะไร...ช่างชั้นเหอะ..."
"เอ๋า...คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง..."
บทสนทนาของทั้งสองคนจำต้องหยุดลง เพราะบุคคลที่สามที่ตามอุ๊บเข้ามาในโรงเรียน
อุ๊บหันไปเห็นก่อนที่เขาจะมาถึงตัวเธอพอดี
"ป่ะป๊า!?... เอ่อ..มะ...มาได้ไงคะเนี่ยะ"
นึกไม่ถึงว่าป่ะป๊าของเธอจะเข้ามาถึงในโรงเรียน ทั้งๆที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย
"เอ่อ..สวัสดีครับคุณพ่อ.."
"ใครเป็นพ่อแก!"
ป่ะป๊าของอุ๊บตวาดใส่หนุ่มเคราะห์ร้ายที่ดันเข้ามาได้จังหวะเขากำลังโมโหพอดี
เริ่มรู้ตัวว่าอยู่ที่นี่จะมีภัย เด็กหนุ่มคนนั้นก็รีบลาอุ๊บแล้วเดินจากไปทันที
ท่าทีของป่ะป๊าสร้างความแปลกใจให้ลูกสาวคนโตยิ่งนัก
"ป๊าอ่ะ... ทำไมไปตวาดใส่เพื่อนหนูอย่างงั้นล่ะคะ"
โดนลูกสาวคนสวยทำหน้างอใส่ ป่ะป๊าของอุ๊บก็ได้แต่ยืนงงกับการกระทำของตนเอง
ฝ่ายอุ๊บ...หลังจากไม่ได้รับคำตอบจากป่ะป๊า เธอจึงจำเป็นต้องสรุปเอาเอง
และอาการแปลกๆของเขาก็ช่วยให้อุ๊บสรุปเหตุผลได้ไม่ยาก คิดแล้วอดจะยิ้มไม่ได้
"อ๋อ...ฮิฮิฮิ"
"ขำอะไรอุ๊บ..."
ป่ะป๊าคนดีหันหลังหนีลูกสาวด้วยความเขินอาย พร้อมกับเอ่ยปากถาม
"ป๊า...หึงหนูใช่ม้าาาา"
ลูกสาวสุดที่รักส่งสำเนียงแบบคนรู้ทัน พูดกันพอให้ได้ยินแค่สองคน
ปกติแล้วอาการแบบนี้สำหรับพ่อกับลูกแล้ว ควรจะเรียกว่า "หวง"
แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งมาถึงขั้นนี้ ใช้คำว่า "หึง" น่าจะเหมาะสมกว่า
ป่ะป๊าของอุ๊บยืนนิ่งเงียบเอามือเกาต้นคอ
อยากจะพูดอะไรซักอย่างเพื่อจะหักล้างความคิดของลูกสาว แต่ก็จนแต้มกับความรู้สึกของตน
อุ๊บเห็นดังนั้นจึงขอเป็นฝ่ายเริ่มเอง เธอเข้าไปโอบเอวของป่ะป๊าเอาไว้จากข้างหลัง
ด้วยสัมผัสที่แผ่วเบาและอบอุ่นแบบที่หม่าม๊าของเธอเคยทำกับป่ะป๊า
แต่สำหรับสายตาของคนภายนอกที่เดินผ่านไปมานั้น ก็คงดูเหมือนลูกสาวกอดพ่อเท่านั้นล่ะมั๊ง
"อุ๊บ..ไม่เอาลูก..."
"ช่วยหนูทีนะคะป๊า..."
ป่ะป๊าของอุ๊บกำลังจะแกะมือลูกสาวออกจากเอว
แต่พอได้ยินอุ๊บเอื้อนเอ่ยคำพูดที่แผงนัยบางอย่างนี้ออกมา เขาก็ถึงกับชะงักไปเลย
"เมื่อเช้า...ป๊าเสร็จคนเดียวนี่นา... อุ๊บยังไม่เสร็จเลยอ่ะ"
ความต้องการของลูกสาว เผยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและออดอ้อน ให้เขาได้ยิ... อ่านทั้งเรื่อง
