ก็เป็นที่รู้กันแล้วว่า พวกที่อยู่ชายทะเลต้องมีอาชีพเกี่ยวกับการจับปลา แถวหมู่บ้านผมก็มีอาชีพหยั่งที่ว่าแทบทุกครัวเรือน!!
เนื่องจากป่าชายเลนอันเป็นที่ทำกินหรือการประกอบอาชีพของพวกเราในตอนแรก ๆ เท่าที่ผมจำความได้ ชาวบ้านตัดไม้โกงกาง (ซึ่งเป็นถ่านไม้ที่ดีที่สุด) นำเอามาเผาถ่าน..ทั้งขาย ทั้งใช้เป็นเชื้อเพลิงหุงหาอาหาร ฯลฯ และต่อมาเมื่อทางราชการได้ออกกฎหมายห้ามตัดไม้ป่าชายเลน!! ไม้โกงกางจึงเป็นไม้หวงห้ามตั้งแต่นั้นมา
เมื่องทางราชการประกาศห้ามตัดไม้โกงกางที่นำมาเผาถ่านเป็นอาชีพของชาวบ้าน จึงได้เริ่มมีอาชีพใหม่คือการเที่ยวจับกุ้ง,หอย,ปู,ปลา ซึ่งตอนนั้นยังหาได้ง่ายแถบบริเวณป่าชายเลน แต่เมื่อกาลเวลาเปลี่ยนไป พวกสัตว์น้ำต่าง ๆ ที่พอหาได้ใกล้ ๆ บ้านคือริมป่าชายเลน ก็เริ่มอันตรธานหายไปอยู่ห่างออกไป..พวกชาวบ้านจึงต้องอาศัยพาหนะอื่นแทนกระดานแผ่นเดียวคือ ต้องใช้เรือ!!
..ตอนนั้นผมยังไม่หนุ่มฉกรรจ์เหมือนตอนนี้!!อาศัยว่าผมเกิดมาหน้าตาดีกว่าเพื่อน ๆ อีกหลายคน แม้ฐานะความเป็นอยู่ทางบ้านค่อนข้างยากจน แต่ผมก็ยังมีคนที่ทำให้เกิดเรื่องราวดั่งที่ผมจะเล่าต่อ ๆ ไป
"พี่วดี" เป็นลูกสาวคนกลางของลุงผู้ใหญ่ พี่วดีอายุประมาณ 24-25 ไม่ทราบว่าทำไมถึงยังไม่ยอมแต่งงานซะที ทั้ง ๆ ที่พี่สมภพพี่ชายของแก และพี่วรรณีน้องสาวแกก็แต่งงานมีลูกมีเต้ากันไปแล้วตั้ง 2-3 ปี แต่พี่วดีก็ช่วยลุงผู้ใหญ่กับป้าบุญมีค้าขายอยู่กับบ้าน ตั้งแต่ทางราชการยังไม่ประกาศห้ามตัดไม้โกงกาง
พี่วดีทั้งขาว,สวยและขยันทำงานทุกอย่าง ด้วยเหตุนี้ผมจึงเห็นมีพวกข้าราชการที่อำเภอบ้าง พวกชาวเรือที่แวะขายกุ้ง,หอย,ปู,ปลา และพวกหนุ่ม ๆ ที่มานั่งดูดโอเลี้ยง,กินกาแฟ, ผมเห็นนั่งกิน นั่งจีบพี่วดีตั้งครึ่งค่อนวัน แต่พี่วดียังไม่เห็นจะคิดแต่งงานกับผู้ชายคนใด!!
ครับ!! ผมเองก้อเป็นผู้ชาย!! เพิ่งย่างวัยรุ่นมาได้เพียงปีกว่า ๆ พูดง่าย ๆ ว่าเพิ่งจะทำบัตรประชาชน ผมก็ยังเคยคิดสับสนฝันอะไรต่อมิอะไรประเภทลม ๆ แล้ง ๆ กับพี่วดีอยู่บ่อย ๆ อย่างน้อยมันก็เป็นความรู้สึกของลูกผู้... อ่านทั้งเรื่อง
