ท่านรัฐมนตรีมหาดไทยกลับไปนานแล้ว แต่เศรษฐพงษ์ยังนั่งนิ่งอยู่กับที่ จิตใจของเขาในตอนนี้มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความขัดแย้ง ตอนนี้ดูเหมือนว่า อุดมคติที่เขายึดถือมานานกำลังจะเข้ามาทำลายความสุขที่
เขาได้รับมาตลอดสองปีนี้ แน่ละว่า การได้อยู่ใกล้ชิดกับมนทการนั้นเป็นสิ่งที่เขาปรารถนา และเขาก็มีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่กับภรรยาแสนสวยของเขา ถึงแม้ว่ามนทการจะไม่สามารถมีลูกให้เขาได้ก็ตาม
แต่เขาก็ไม่เคยคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่การที่เขา ซึ่งอดีตเคยมุทำงานหนักเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องมานั่งๆ นอนๆ แบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกอึดอัดเหมือนกัน เขาเคยคิดจะไปสมัครเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่
เหมือนกัน แต่ก็กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ และจะพลอยรู้ด้วยว่า มนทการยังไม่ได้และมาหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ทำให้เขาไม่กล้าไปสมัคร เขายังจำได้ว่า ตอนนี้คนของท่านรัฐมนตรีเขามาหาเขาที่ล็อปปี้
ของรีสอร์ตนั้น มันทำให้เขาตกใจขนาดไหน แม้มนทการซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เข้าก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน เศรษฐพงษ์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินผ่านประตูห้องรับแขกเข้ามา เขายิ้มให้เมื่อรู้ว่าเป็น
ภรรยารัก แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ ซึ่งมนทการพอเห็นดังนั้นก็รู้ทันทีว่า การมาของท่านรัฐมนตรีมหาดไทยนั้น กำลังสร้างปัญหาให้กับเธอและสามีเข้าแล้ว "ท่านรัฐมนตรีคุยอะไรกับ
พงษ์หรือค่ะ" มนทการเอ่ยถามสามีขึ้นก่อน "ท่านต้องการให้ผมกลับไปทำงานให้ท่าน" เศรษฐพงษ์พูดเรียบๆ "งานอะไรค่ะ เป็นตำรวจเหมือนเดิมหรือค่ะ" มนทการถามพร้อมกับขมวดคิ้ว "ใช่ ท่านให้ผมไป
เป็นผู้อำนวยสำนักงานตำรวจแห่งชาติน่ะ"โอ้โห เป็นผอ.เลยหรือค่ะ จากผู้กำกับเป็นผอ. เป็นข่าวดีที่สุดเลยค่ะ อย่างนี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้วล่ะคะ เดี๋ยวมนจะไปบอกคุณแม่นะค่ะ"มนทการพูดยิ้มๆ แต่แวว
ตาของเธอไม่ได้ยิ้มด้วยเลย เพราะเธอรู้แล้วว่าอะไรทำให้สามีของเธอลำบากใจ และเธอก็รู้ว่าเขาได้ตกลงใจแล้วด้วย ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจมาก แต่เธอก็เข้าใจสามีของเธอดี เขาเป็นตำรวจมานาน จน
ทำให้เขาไม่สามารถเลิกอาชีพนี้ได้อย่างแน่นอน การที่เขายอมมาอยู่กับเธอที่นี่ถึงสองปี มันก็มากเกินพอแล้ว เธอน่าจะยอมให้เขากลับไปทำงานที่เขารักต่อไป อีกอย่างการได้เป็นถึงผอ.สำนักงานตำรวจ
แห่งชาติมันก็น่าจะช่วยสานฝันทั้งของเขาและของเธอให้มันเป็นจริงขึ้นมาได้ แต่เธอก็ยังทำใจเรื่องการ... อ่านทั้งเรื่อง
