Οι περισσότεροι την κάνουν δήθεν για ένα καφεδάκι και χάνονται με τις ώρες, ή πηγαίνουν δήθεν για δουλειά σε κάποιο άλλο γραφείο και κολλάνε. Έχω δει να τους κάνουν τσακωτούς οι προϊστάμενοι τόσες φορές και να ακούνε τα κερατά τους κάθε φορά. Δεν είχα σκοπό να την πατήσω κι εγώ έτσι. Έσπασα το κεφάλι μου και βρήκα τελικά την πιο καλή λύση:
Στην υπηρεσία μας υπάρχει ένα απομονωμένο δωματιάκι όπου είναι ένα ξεχασμένο φωτοτυπικό μηχάνημα. Το πώς και το γιατί ξέμεινε, αφού όλα πια γίνονται με τη βοήθεια των υπολογιστών, δεν ξέρω. Πάντως κανείς δεν το χρησιμοποιεί, και αγνοούσα την ύπαρξη του μέχρι που μια φορά το ανακάλυψα εντελώς τυχαία όταν χάθηκα ψάχνοντας για απομακρυσμένη τουαλέτα Αμέσως κατάλαβα ότι εκεί μπορούσα άνετα να την αράζω για όση ώρα μου έκανε κέφι χωρίς ποτέ κανείς να αναρωτηθεί τι έκανα και πού ήμουν. Από τότε, όποτε ζαλίζομαι από τη δουλειά, ή όποτε απλώς μου τη δίνει, παίρνω παραμάσχαλα ένα μάτσο φακέλους και την κάνω για το καταφύγιο μου.
Εκεί καπνίζω το τσιγαράκι μου με την ησυχία μου, διαβάζω την εφημερίδα μου αν γουστάρω, ή παίζω και το πουλάκι μου άμα λάχει. Κανείς δεν πρόκειται να με αναζητήσει ούτε και δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι κι αλλιώς στο δημόσιο κανείς δεν ενδιαφέρεται για ό,τι κάνουν οι άλλοι, ούτε πολύ περισσότερο που στο διάολο βρίσκεται την κάθε στιγμή. Τα είχα λοιπόν όλα τακτοποιημένα, μόνο που παρέλειψα μια μικρή λεπτομέρεια. Νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος που χρησιμοποιούσα το χώρο αυτό για λούφα. Ήταν και άλλοι που το ήξεραν, αν και το χρησιμοποιούσαν για εντελώς δ... อ่านทั้งเรื่อง
