Τη Μαρία τη γνώρισα στην πρώτη λυκείου. Ήταν η μουναρα του σχολείου και ένα από τα καλύτερα μουνιά που έχω δει στη ζωή μου. Καστανόξανθη, ψηλή, με υπέροχα πόδια, δυο βυζαρες που ούτε ο καλύτερος πλαστικός χειρούργος θα μπορούσε να αποδώσει σε ένα κορμί, ένα τέλειο στητό και ζουμερό κωλαρακι και ένα αγγελικό πρόσωπο με 2 καστανοπρασινα πελώρια μάτια. Κόλαση.
Την ερωτεύτηκα παράφορα από τη πρώτη στιγμή. Τα χρόνια του λυκείου περνούσαν, σιγά σιγά γίναμε καλοί φίλοι και όταν βρήκα το θάρρος να της εξομολογηθώ τον έρωτα μου, μια υπέροχη χυλόπιτα του στυλ "θέλω να μείνουμε φίλοι'' με προσγείωσε. Σε ένα μεγάλο μεθύσι της όμως μου εξήγησε τη πραγματικότητα. "Γιώργο μου" μου είπε "εσύ δεν έχεις να μου προσφέρεις τίποτα. Είσαι καλός, γλυκός, τρυφερός, αλλά παραμένεις το παιδί μιας μικρομεσαίας οικογένειας που δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μου. "Κατάλαβες η Μαρία; και πραγματικά, αν παρατηρούσε κάποιος το εκάστοτε έτερο της ήμισυ, ο πρώτος χαρακτηρισμός που του έδινε ήταν <<φραγκάτος>>.
Το σχολείο τελείωσε και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Η Μαρία πήγε να σπουδάσει γαλλ. Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη κι εγώ ιατρική στην Ιταλία. Εγώ τη ζωή μου, αυτή τη δική της. Πήγα με πολλές γυναίκες, αλλά πάντα μέσα μου φώλιαζε η μορφή της. Γιορτές και καλοκαίρια, την έβλεπα στη πόλη μας, η σχέση μας, όμως, περιοριζόταν στο πως τα περνάμε και στο πως πάνε οι σπουδές μας. Ο πόθος μου γι αυτή άσβεστος. Ώσπου μια μέρα, και τι μέρα (την ημέρα που ορκιζόμουν γιατρός) έμαθα πως παντρεύεται. Βλέπεις είχε έρθει η δική μου στη Ρώμη και η νύφη μου μου ανακοίνωσε το γάμο του αδερφού της με μια ωραία κοπέλα που αν δεν την απατούσε η μνήμη της, ήτ... อ่านทั้งเรื่อง
