Περπατούσα μια Κυριακή πρωί σ' έναν κεντρικό δρόμο της γειτονιάς μου, όταν πρόσεξα μπροστά μου μια πραγματικά ωραία γυναίκα που μαγνήτισε το βλέμμα μου.
Είχε μακριά μαλλιά που έπεφταν ελεύθερα στους ώμους της και καθώς περπατούσε πάνω στα ψηλά της τακούνια οι γοφοί της λικνίζονταν ρυθμικά.
Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να την ακολουθώ.
Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν την είδα να μπαίνει στην εκκλησία.
Την ακολούθησα, περιμένοντας να βρω μια ευκαιρία για να την πλησιάσω.
Όρθιος λίγο πιο μακριά της, την έβλεπα να παρακολουθεί μ' ενδιαφέρον τη λειτουργία, ενώ το μυαλό μου δούλευε προσπαθώντας να βρει τρόπο πλησιάσματος.
Η λειτουργία τέλειωσε και καθώς βγαίναμε έξω την πλησίασα και πρόλαβα να της ανάψω το τσιγάρο που έφερε στα χείλη της.
«Όμορφη εκκλησία», παρατήρησα μάλλον χαζά προσπαθώντας να πω κάτι.
Μου απάντησε κάτι παρόμοιο και κατάφερα με τα πολλά να της πιάσω την κουβέντα.
Προσφέρθηκα να τη συνοδέψω σπίτι της αλλά αρνήθηκε.
Πριν χωρίσουμε όμως κατάφερα να την πείσω να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και απομακρύνθηκα με την ελπίδα ότι κάτι θα κατάφερνα.
Καθώς προχωρούσα μόνος, σκεφτόμουν αυτό που μου έλεγε πάντα η μητέρα μου,
ότι στην εκκλησία βρίσκεις πάντα καλά κορίτσια.
Αυτή πάντως σίγουρα ήταν πρώτο πράγμα απ' όλες τις απόψεις.
Την πρώτη κιόλας φορά που βγήκαμε άλλαξα γνώμη.
Η Σίσι ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός απ' ότι είχα φανταστεί.
Ξεκινήσαμε τρώγοντας σ' ένα καλό εστιατόριο, όπου μου εξομολογήθηκε ότι έπληττε
κι η ζωή της ήταν θανάσιμα βαρετή.
Καθώς μιλούσαμε, την έβλεπα κάπου - κάπου να σωπαίνει, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
Ύστερα γελούσε, κι αυτό δεν θα 'ταν κακό, αν εξαιρέσεις ότι κανείς δεν είχε πει τίποτα αστείο.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο μου και πήραμε το δρόμο της επιστροφής περνώντας απ' το κέντρο της πόλης.
Ακούγαμε ροκ μουσική κι οδηγούσα κάπως γρήγορα, όταν ξαφνικά την άκουσα να φωνάζει:
«Στην Ομόνοια, θέλω να περάσο... อ่านทั้งเรื่อง
