Τωρα μονο τα απαλα φωτα του δρομου και των καταστηματων δηλωναν οτι υπηρχε ζωη εκει. Ως συνηθως κανοντας την ιδια διαδρομη εφτασα στην σκαλα της περιοχης οπου αραζουν τα ψαροκαϊκα και που και αυτη σημερα ηταν σχεδον αδεια. Το απαλο φθινοπωρινο αερακι ακομα ηταν ευχαριστα δροσερο. Σιγουρα ομως δεν θα αντεχα αν δεν φορουσα ενα λεπτο μπουφανακι πανω απο το κοντομανικο πουκαμισο μου. Ηδη η θερμοκρασια ειχε πεσει αισθητα σε σχεση με τις προηγουμενες μερες. Παντως η νυχτα ηταν πολυ ομορφη. Πλησιαζα την σκαλα περπατωντας αργα αργα βυθισμενος στις σκεψεις μου. Η αληθεια ειναι οτι ναι μεν ειχα ξεκουραστει απο τον θορυβο της πολης και την δουλεια μου αλλα η απουσια του ερωτα αρχισε να φαινεται εντονα πανω μου.
Ενα μερος μου ανυπομονουσε να επιστρεψει στο σπιτι και να αρχισει παλι την αναζητηση νεων περιπετειων. Μια αναζητηση μεσα απο την οποια εψαχνα να βρω εκεινη που θα με μαγνητιζε για την υπολοιπη μου ζωη. Μου ελειπε ο υπολογιστης μου και οι συνομιλιες που ειχα με διαφορα θηλυκα μεσα απο αυτον. Μου ελλειπε αυτο το παιχνιδι εξερευνησης των βαθυτερων ερωτικων φαντασιωσεων τους. Απορροφημενος απο την πραγματικοτητα πλησιασα την σκαλα πολυ οταν ενιωσα κατι να κρυβει το φως του φεγγαριου.
Σηκωσα ενστικτωδως τα ματια μου συνεχιζοντας να βαδιζω για να δω τι ηταν αυτο που μου εκρυψε το φεγγαρι. Σταματησα αποτομα. Το φεγγαρι στολιζε σαν φωτοστεφανο με τις ανταυγειες του εναν χειμμαρο μαλ... อ่านทั้งเรื่อง
