Έχεις τόσο εκφραστικά μάτια. Όταν τα πρωτοείδα, δεν ήθελα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω τους. Τα είδα και διάβασα σε αυτά πόσο πολύ με ήθελες εκείνη τη στιγμή.
Έτσι όπως είμαι κουλουριασμένη στην αγκαλιά σου, θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο, κάθε σκηνή του δικού μας έργου. Πρωταγωνιστές εσύ και εγώ.
Είναι Σάββατο. Το μεσημέρι μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Η φωνή σου, τόσο όμορφη. Με κάνει να ταξιδεύω. Προσπαθώ να σε φανταστώ. Μου λες ότι θες επιτέλους να βρεθούμε. Και εγώ το θέλω πάρα πολύ αλλά διστάζω. Επιμένεις. Δεν θέλω η πρώτη μας συνάντηση να μας φέρει σε αμηχανία. Θέλω να σε νιώσω κοντά μου τόσο πολύ, όσο τώρα που μου μιλάς στο τηλέφωνο αλλά ξέρω ότι αυτό θα χαλάσει αν συναντηθούμε. Ήμαστε δύο ξένοι. Έχουμε πει τόσα πολλά αλλά εξακολουθούμε να ήμαστε δύο ξένοι. Με καθησυχάζεις. Πάντα καταφέρνεις να το κάνεις αυτό. Μου προτείνεις να βρεθούμε στο σπίτι μου, οι δύο μας, χωρίς όμως να βλέπει ο ένας τον άλλων. Μου αρέσει η ιδέα σου. Αφήνουμε ραντεβού για τις 7 το απόγευμα και κλείνουμε.
Πρέπει να ετοιμαστώ αλλά δεν μπορώ. Σκέφτομαι πως θα είσαι. Φαντάζομαι το σώμα σου. Κλείνω τα μάτια και σχεδόν σε νιώθω δίπλα μου. Νιώθω το πρόσωπο μου να καίει και τα χείλη μου να στεγνώνουν. Ζητούν τα δικά σου χείλη, την γλώσσα σου. Είμαι ξαπλωμένη, εκεί στον καναπέ που ήμουν πριν λίγο που μιλάγαμε. Δεν θέλω να σηκωθώ. Το σώμα μου τρέμει. Χάνομαι για λίγο στη σκέψη σου. Πρέπει να σηκωθώ. Βαριεστημένα πάω στο μπάνιο. Γεμίζω την μπανιέρα με ζεστό νερό και αφρόλουτρο.
Βυθίζομαι. Και εκεί είναι έντονη η παρουσία σου. Δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα. Είμαι μία ώρα σχεδόν στη μπανιέρα, παίζοντας με το νερό. Θέλω όλα να είναι τέλεια απόψε.
Φοράω το κίτρινο μπουρνούζι μου και βάζω μουσική. Leonard Kohen ... η φωνή του μου θυμίζει τόσο την δική... อ่านทั้งเรื่อง
