และพวกที่มองผมก็คือกลุ่มนั้นนั่นเอง ผมหันไปมองก็พบว่าพวกเขาทั้งหมดก็มองผมอยู่แล้ว ผมชักเอะใจ ตอนแรกก็ไม่ไว้ใจเพราะความรู้สึกส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบพวกฮิปปี้อยู่แล้ว ผมคิดว่าพวกนี้จะเอายังไงกับผมแน่แต่ก็อุ่นใจขึ้นมาบ้าง เพราะวันนั้นผมได้พกปืนติดตัวไปด้วย เนื่องจากเดินทางคนเดียวเป็นประจำ (ผมใช้รถปิ๊คอัพครับ)
ผมดื่มเบียร์มดไปสองขวดและพยายามสังเกต พวกนั้นยังจ้องมองผมอยู่ ผมนึกในใจว่ามันมองทำไมวะ และแล้วผมก็เห็นคนที่มีอายุมากที่สุดในกลุ่มยิ้มให้ผม สายตาที่มองผมแสดงออกถึงความเป็นมิตรไมตรีและความบริสุทธิ์ใจ ผมเลยยิ้มตอบไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยิ้มให้ผมเป็นรอยยิ้มที่เปิดเผย ผมคิดว่าคงไม่มีภัยแน่ๆ ผมเลยยิ้มกว้างให้เขาเลย
อีกครู่หนึ่งหลังจากที่ผมทานอาหารเสร็จแล้ว เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาผม หย่อนตัวลงนั่งลงตรงข้ามผม เขากล่าวคำสวัสดีเป็นการทักทายผม ผมก็ชวนให้เขานั่งลง แล้วถามว่าเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เขาก็ยิ้มกับผม พอดีที่ยังมีเบียร์เหลืออยู่ ผมจึงสั่งให้บริกรเอาแก้วมารินเบียร์ให้เขารีบรับแก้วแล้วกล่าวคำว่าขอบคุณผมเบาๆ
เขาดื่มเบียร์ไปครึ่งแก้ว ท่าทางเขาคงอยากพูดอะไรบางอย่างกับผมแน่ๆ ผมคิด และก็ไม่ผิดกับความคิดของผมเลยครับ ในที่สุดเขาก็เอ่อปากขึ้นมาว่า
"ผมอยากพูดอะไรตรงๆ กับคุณ แต่ผมก็เกรงใจ..."
"ลองพูดดูสิครับ พูดมาเลย..."
"เอ่อ...คือว่า คุณมีเงิน 700-800 หรือเปล่า..."
ผมชักเอ... อ่านทั้งเรื่อง
