หลังจากที่แม่ตายไป พอหนูช่วยงานในบ้านได้ หนูก็ทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ เพราะหนูคิดมาตลอดเวลาว่า เรามีกันเพียงสองคนพ่อลูก พ่อก็ไม่เคยพาผู้หญิงอื่นมาบ้านทั้งๆ ที่แม่ก็ตายไปแล้ว และหนูก็รู้ว่าพ่อก็คงเหงาเหมือนกัน เมื่อครั้งแม่ยังอยู่ เมื่อหนูฝันร้ายแม่ก็จะพาหนูไปนอนด้วยบนเตียง พ่อก็จะกอดแล้วปลอบจนหนูหลับไปในอ้อมกอดของพ่อ วันไหนที่หนูเหงาหรือนอนไม่หลับ หนูก็ขอพ่อนอนด้วย ทำให้หนูมีจิตผูกพันธ์กับพ่อมาก หวงและห่วง คอยแอบมองพ่อตลอดเวลาโดยที่พ่อไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะกินข้าว ดูทีวี หรือจะไปเที่ยวด้วยกัน แต่หน้าตาของพ่อดูไม่ค่อยจะมีความสุขนัก หน้าเศร้าๆ หนูมาหยุดดูภาพที่นั่งกับพ่อในห้องนั่งเล่น แล้วนึกถึงเรื่องราวที่เราคุยกันในวันนั้นแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง
ในวันนั้นเมื่อหนูเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วหอมแก้มพ่อ พ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด
“นั่งซิลูก…พ่ออยากคุยด้วย” ดูพ่อแปลกๆ
หนูนั่งลงเก้าอี้นวม กระโปรงของหนูมันจึงร่นขึ้นมาบนหน้าขา พ่อหยิบหมอนมาวางบนตักพ่อ
“เป็นอย่างไรบ้างละลูกช่วงนี้”
“พ่อขา…พ่อไม่ค่อยอยู่กับหนูเลย…หนูเหงา”
“พ่อขอโทษจ๊ะ…ที่ทำงานมากไปหน่อยจนลืมว่ายังลูกรอพ่ออยู่…ต่อไปพ่อจะไม่ทิ้งหนูไว้คนเดียวแล้ว…”
“หนูดีใจจังเลย..”
หนูยื่นหน้าไปหอมแก้มพ่อหนึ่งฟอด ดูพ่อสดชื่นขึ้นเมื่อเห็นหนูมีความสุข พ่อเอามือมาลูบหัวหนูเบาๆ
“พ่อก็ดีใจที่ลูกมีความสุข” พ่อจ้องมองหนูอย่างพินิจพิจารณา มองตั้งแต่ศีรษะลงมาที่ตัวลงไปยันขา
“หนูมีอะไรผิดปกติหรือคะพ่อ” หนูถามออกไปอย่างสงสัย พ่อเ... อ่านทั้งเรื่อง
