วันนั้นปาริฉัตรทำงานด้วยสมาธิที่ว้าวุ่น แม้เธอพร้อมจะเชื่อคำพูดของสามีผู้เป็นที่รักทุกประการ แต่มันมีบางสิ่งบางอยู่ที่คาอยู่ในห้วงความคิด สลัดอย่างไรก็ไม่ออก
หลายต่อหลายครั้งที่หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จะต่อไปยังบริษัทของเริงชัย แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าต้องวางกลับลงไปใหม่ ปาริฉัตรคิดกับตัวเอง
"เราจะไปถามได้ยังไง น่าอายจะตายไป ดีไม่ดีคุณเริงชัยเขาจะคิดว่าเราเป็นผู้หญิงขี้หึง ไม่รู้จักใช้เหตุผล"
ปาริฉัตรพยายามตั้งสติใหม่ สูดลมหายใจลึกๆ หลายครั้ง พยายามสลัดความคิดอันสับสนวุ่นวายออกไป เพื่อทำงานเกี่ยวกับการดีไซน์ชุดรับแขกซึ่งเป็นงานด่วนตรงหน้า แต่ทว่าสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจของหญิงสาวนั้นมันช่างรบกวนจนเธอไม่มีสมาธิกับการใช้ความคิดในการออกแบบงานตรงหน้าเสียเลย
ในที่สุดความว้าวุ่นใจที่รบกวนหนัก ทำให้ปาริฉัตรวางดินสอออกแบบลงบนโต๊ะอย่างอ่อนแรง มองไปที่นาฬิกาซึ่งบอกเวลาเกือบเที่ยงแล้ว ตัดสินใจผุดลุกขึ้น คว้ากระเป๋าถือเดินออกไปจากห้องทำงาน เธอแวะไปบอกหัวหน้างานของเธอคือคุณสมใจ ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนรุ่นพี่ที่จบมาจากสถาบันเดียวกันด้วย
"พี่ต่ายขา วันนี้เอขอลากลับครึ่งวันก่อนนะคะ ปวดหัวเหลือเกิน"
ใบหน้าอันอ่อนหวานน่ารักที่แจ่มใส่เสมอมาของปาริฉัตรไม่ต้องมีการเสแสร้างใดๆ ก็แสดงให้เห็นริ้วรอยของความอ่อนเพลีย และแววตาโรยๆ นั้น ทำให้สมใจเชื่อสนิท กล่าวถามอย่างเป็นห่วง
"เอาสิจ๊ะ ตายจริง พี่ก็ไม่ทันสังเกตว่าเอไม่สบาย เป็นอะไรมากมั๊ย ให้พี่ช่วยขับรถไปหาหมอไหม"
ปาริฉัตรสั่นศีรษะ จนผมยาวสลวยสีดำราวกับไหมนุ่มของเธอสั่นกระจาย
"ไม่เป็นไรค่ะ เอขับรถไปเองได้ ขอโทษพี่ต่ายนะคะ แล้วพรุ่งนี้เอจะรีบกลับมาจัดการกับชุดรับแขกใหม่ของเราให้เสร็จ"
"อุ๊ย ไม่ต้องจ้ะ ถ้าเอยังไม่หายก็พักไปก่อน เรื่องชุดรับแขกนั้นเดี๋ยวพี่จะจัดการเอง"
"ขอบคุณค่ะ แต่เอคิดว่าพรุ่งนี้คงดีขึ้นพอจะมาทำงานได้ พี่ต่ายไม่ต้องห่วง"
ปาริฉัตรกล่าวทิ้งท้าย พร้อมกับเอ่ยลาเดินออกไป
ปาริฉัตรขับรถฮอนด้าซีวิคสีเหลืองสดคันเล็กกระทัดรัดของเธอไปยังจุดหมายปลายทางที่เธอตั้งใจเอาไว้ ในใจก็พยายามนึกหาทางออกให้กับตัวเอง
"เราจะทำเป็นบอกว่ากลับจากการไปคุยกับลูกค้า ขากลับผ่านมาพอดี เลยแวะมาหาเพราะลูกค้ามีปัญหาเรื่องเงิน คุณเริงชัยคงไม่สงสัยอะไรหรอก"
หญิงสาวพยายามให้กำลังใจตัวเอง ขณะที่ในที่สุดขับรถเลี้ยวเข้าไปในบริเวณลานจอดรถ ของอาคารธุรกิจอัน... อ่านทั้งเรื่อง
