เราสนิทสนมกันมากเพราะเธอถูกฝากให้มาพักอยู่กับครอบครัวของผมเพื่อเรียนหนังสือตั้งแต่อายุ10ขวบ ตอนกลางค่ำกลางคืนเธอมักจะเข้ามาทำการบ้านมั่งอ่านหนังสือมั่ง ในห้องนอนของผม และง่วงหลับไปเลยก็มีบ่อยๆ ซึ่งผมก็ปล่อยให้เธอนอนบนเตียงเดียวกับผม จะกระทั่งเธอเริ่มเป็นสาวจึงไม่นอนค้างในห้องผมแต่ก็ชอบเข้ามาคลุกคลีในห้องผมเสมอๆ รวมทั้งโอบกอดผมอย่างสนิทชิดเชื้อเสมอ แหม่นเป็นเด็กที่เรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง กว่าจะจบชั้นมัธยมได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยครับ แล้วก็ไม่ได้เรียนต่ออีก เธอเข้าทำงานเป็นพนักงานขายของในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แต่ทำได้เพียงครึ่งปีก็ได้สามีเป็นเซลส์แมนที่มาติดต่อกับห้างแห่งนั้นเป็นประจำ
แหม่มจึงย้ายจากบ้านผมที่บางซื่อไปอยู่กับสามีแถวพระโขนง แล้วต่อมาสามีของเธอได้พาไปอยู่ที่บุรีรัมย์ประกอบการค้าส่วนตัว แล้วค่ำวันที่31ผมก็ได้พบกับแหม่นหลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันเกือบ3ปี “คิดถึงน้าจังเลย” เธอบอกแล้วถลาเข้ามากอดผมอย่างดีอกดีใจ “น้าก็คิดถึงแหม่ม…” ผมตอบเบาๆ กอดเธอแค่หลวมๆเพราะเดี๋ยวนี้เธอไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้ว วัย21-22ปีเป็นสาวเด็มตัว และมีสามีแล้วด้วย “มาพักพับแหม่มหลายๆวันนะคะ แหม่มเหงาจะตายอยู่แล้วเดี๋ยวนี้” เธอบอกผมระหว่างกินข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารชานเมือง “ทำไม่เรอะ?” ผมถาม พลางจิบเหล้าบางๆไปด้วย แกล้มกับอาหารอีสานรสแซ่บ “ก็ผัวแหม่มน่ะซีคะ ไม่ยอมให้แหม่มออกทำงาน
ให้อยู่เป็นแม่บ้านเฉยๆแต่ตัวเขาเองทำงานจนไม่มีเวลาว่างเลยเดี๋ยวนี้ข้ามไปค้าขายถึงลาวโน่น ไปทีเป็นอาทิตย์ๆ กว่าจะกลับมาบ้าน กลับมาแค่วันสองวันก็เผ่นเข้ากรุงเทพ สั่งของที่จะส่งไปลาว โอ๊ย แหมทมละก็เซํงชีวิตจะแย่อยู่แล้ว…ถึงคิดถึงน้ามากไงคะ เลยโทรไปชวนมาเที่ยวฉลองปีใหม่กับแหม่ม” ผมฟังแล้วเชื่อว่าเป็นความจริง เพราะดูเธอหงอยๆเหงาๆบ้านที่อยู่ก็เป็นตึกแถว3ชั้น ข้างล่างกับชั้นที่2ทำเป็นโกดังเก็บสินค้า ห้... อ่านทั้งเรื่อง
