“ ฉันไปดูคนไข้ก่อนนะจ๊ะ นี”
“จ๊ะภา เดี๋ยวหมอวิชัยจะมาตรวจคนไข้พิเศษ ฉันจะรอหมอที่ห้องนี้ก่อน”
ภานีเดินดูความเรียบร้อยตามห้องพิเศษต่างก็เรียบร้อยทุกห้องปิดไฟหมดอาศัยแสงไฟจากทางเดิน ระหว่างห้องทางซ้ายและทางขวา เห็นญาติของคนไข้บางห้องนอนเฝ้าคนไข้อยู่บนโซฟาบางห้องนอนบนเสื่อที่เตรียมมาจากบ้านบนพื้นห้อง จนมาถึงห้อง 707 ซึ่งเป็นห้องของคนไข้ที่จะกลับบ้านพรุ่งนี้แล้วเนื่องจากหายเป็นปกติเพียงแต่นอนพักฟื้นให้ร่างกายแข็งแรงอีก 1 คืน ภานีมองผ่านกระจกตรงหน้าประตูห้อง เห็นเสื่อปูอยูที่พื้นห้อง แต่ไม่มีญาติคนไข้นอนอยู่ เธอกวาดสายตาไปที่โซฟา ก็มองไม่เห็นเช่นกัน เธอจึงมองไปที่เตียงของคนไข้แต่มองไม่เห็นเพราะมีม่านบังตาที่ทุกห้องมีเพื่อไว้ใช้ตอนบังสายตา กรณีคนไข้จะใช้ทำธุระส่วนตัวไม่สามารถลุกไปห้องน้ำได้ เธอจึงค่อยๆ บิดลูกบิดหน้าห้องเพื่อเข้าไปดูด้วยความสงสัย เธอผ่านห้องน้ำในห้องที่เปิดอยู่ ก็มองไม่เห็นญาติคนไข้ เธอจึงเดินไปที่เตียงของคนไข้(ที่มีผ้าม่านบังอยู่)ซึ่งเปิดไฟที่หัวเตียงไว้สลัวๆ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เธอก็ได้ยินเสียงคนครางเบา
“ซีดดด ... อาาาาาา.. “
ด้วยความสงสัยเธอจึงเดินเข้าไปจนถึงม่านบังตาแล้วค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปแย้มม่านบังตาเพื่อดู ให้หายสงสัย ภาพที่เห็นทำให้เธอตะลึง..โอ้ ภาพที่เห็นเป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่ล่อนจ้อน โดยมีชุดคนไข้และเสื้อผ้าของคนเฝ้าไข้ หล่นกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นห้องข้างๆ ม่านบังตา โดยผู้ชายนอนอยู่ด้านล่างผู้หญิงนอนอยู่ด้านบนในท่า 69 ผู้หญิงคล่อมขาอยู่บนหน้าของผู้ชาย ส่วนหน้าของผู้หญิงก็ก้มอยู่ที่หว่างขาของผู้ชาย ผู้หญิงผมยาว ผิวสีขาวอมชมพู ส่วนผุ้ชายผิวดำแดงเสียงครางเบาๆ ลอดออกมาจากปากของคนทั้งคู่บนเตียง
“ อาาาาาาาาา.... ซีดดดดดด...เสียวววววว.....”
ต่อมาผู้หญิงได้ยกหัวขึ้นเพื่อสะบัดผมที่คลุมอยู่ตรงหว่างขาผู้ชายโดยใช้มือซ้ายยันอยู่บนเตียง ด้วยระยะที่อยู่ห่างไม่เกิน 2 เมตร ภาพที่วิภาเห็นคือ ควย... อ่านทั้งเรื่อง
