เรื่องราวของผมเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 4-5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กมัธยมคนหนึ่งที่อยากรู้อยากลอง และก็เกิด ขึ้นกับแฟนคนแรก (ไม่รู้จะเรียกว่าแฟนคนแรกได้หรือเปล่า เพราะไม่ได้ตกลงกันเป็นแฟนเลย) ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นม.5 และเป็นเด็กที่ค่อนข้างขี้อาย ไม่เคยกล้าที่จะจีบหรืออยู่ใกล้ผู้หญิงเลย แต่ก็เกิดขึ้นกับผมจนได้ เพราะผมไม่กล้าจึงทำให้ได้ รู้จักกับผู้หญิงคนนึง เราเคยเจอกันเสมอๆ เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กัน และเธอมักจะมารอรถที่หน้าโรงเรียนผมเป็นประจำ ในที่สุดเราก็รู้จักกัน เนื่องจากวันนั้นก็เป็นการไปเรียนหนังสือตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ ผมไปปรึกษาเพื่อนในความไม่กล้า ในเรื่องผู้หญิง ก็เลยเป็นเรื่องเลย ผมก็ได้รับคำแนะนำว่า ลองคิดว่าผู้หญิงที่เราคุยเป็นเหมือนเพื่อนเรา เหมือนน้องเรา ก็จะเป็นเรื่องง่าย และด้วยความที่ว่าใกล้จะเรียนจบมัธยมอยู่แล้ว เพื่อนๆ ผมมันก็มีแฟนกันหมด เหลือผมอยู่คนเดียว แล้วก็ พวกเด็กเรียนที่ใส่แว่นหนาๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ล้อเลียนกันจนเป็นปกติ ซึ่งผมก็ค่อนข้างเบื่อหน่ายพอสมควรที่ต้องไปไหน มาไหนคนเดียว เพื่อนๆ ด้วยกันหลายคนก็เอาแฟนไปเที่ยวด้วยกันเป็นกลุ่มๆ น่าอิจฉามากๆ หลังจากตอนเช้าที่เข้าเรียน ผมก็ได้รับการเทรนเป็นอย่างดีจากเพื่อน ว่าการคุยต้องคุยอย่างไร ตอนเลิกเรียนผมก็ลุยเลย คราวนี้กะว่าจะต้องได้เบอร์แน่ๆ แล้วก็เป็นอย่างนั้น แต่ก็ทำอะไรที่เสียหน้าไปเหมือนกัน เพราะคำถามแรกที่ผมถามก็คือ ไปไหนหรือครับ กลับบ้านหรอ ซี่งเป็นอะไรที่ทำให้เธอหัวเราะอย่างสนุกสนาน และผมก็หน้าแดง เธอก็บอกว่าไม่ต้องหน้าแดงหรอก ยังไม่ได้คุยอะไรเลย แค่หัวเราะ ผมก็เลยถามว่าหัวเราะอะไรผมเหรอ เค้าก็ไม่ตอบได้แต่ขำ ในเวลาต่อมาผมก็ได้รู้ว่าเธอชื่อเปิ้ลครับ หลังจากนั้น เราก็กลับบ้านด้วยกัน เพราะผมกลับทางเดียวกับเปิ้ลทุกวันเลยเจอเป็นประจำ เธอเป็นคนขาวซึ่งก็อาจจะน้อยกว่าผม เพราะผม เป็นคนขาวหน้าตาก็ตี๋ตามสไตล์คนจีน และเราก็คุยกันไปจนได้รู้ว่าเธอเรียนที่ไหน และก็เรียนปีอะไร เธอเรียนพาณิชย์ครับ ปีสองก็เทียบเท่าผมพอดี ในที่สุดก็เกือบจะถึงบ้าน และเราก็ต่างคนต่างกลับ ผมไม่กล้าไปส่งเธอที่บ้านเพราะไม่รู้ว่าเธอคิด ยังไงบ้าง เรื่องของผมกับเปิ้ลก็เป็นไปอย่างราบรื่นไม่มีอะไรผิดปกติ ที่สำคัญมีอยู่อย่างหนึ่งคือ เวลาเธอนั่งข้างผมนี่สิ ทำเอา ไอ้หนูของผมตื่นไปหลายทีเหมือนกัน เพราะเธอเป็นคนรูปร่างดีและตั... อ่านทั้งเรื่อง