ผมเลยพยักหน้ารับ แหมจะไม่ให้สั่งได้งัย หุ่นเธอแม้ว่าจะตัวเล็กๆ แต่หุ่นดี ไม่อ้วน ไม่ผอมจนเกินไป และทรวดทรงใช้ได้ หน้าตาก็น่ารักชมัด ผมประบ่าเงางาม ผิวพรรณก็เนียน ยังไงก็อยากนั่งต่อ แต่ถ้าจะให้นั่งโดยที่เบียร์หมดแล้วก็เขินๆยังไงชอบกล ก็เลยต้องสั่ง ระหว่างที่นั่ง คอยมองเธอ พอเธอมีรินเบียร์ ก็คุยกะเธอ ได้ความว่าเธอชื่อแพรว อายุ 20 ปี เรียนอยู่ที่วิทยาลัยภาค เป็นคนหนองบัวลำภู สรุปว่าหมดไป สามเหยือก ช่วงที่น้องรินแก้วสุดท้าย ก็ถามน้องว่า "เลิกงานกี่โมง พี่ไปส่งมั้ย" น้องเขาก็บอกว่า "เลิกเที่ยงคืน กลับเองได้" ผมก็เลยรุกนิดๆ "เลิกงานแล้วพี่พาไปเที่ยวไม๊" น้องก็ตอบว่า "ต้องกลับบ้าน" ผมก็เลยง้อนิดๆ "งั้นขอเบอร์โทรพี่ได้มั้ย" น้องเขานิ่งและตอบว่า "คงไม่ได้" ผมเลยจดเบอร์ผมและยื่นให้เธอ แล้วพูดว่า "ไม่อยากให้ไม่เป็นไร งั้นเอาเบอร์พี่ไป ถ้าไม่อยากได้เบอร์พี่ก็ รอให้พี่ไปจากร้านก่อนแล้วค่อยทิ้ง" แล้วก็ตัดใจจากไป โดยไม่คิดอะไร งานนี้คงชวด ช่างมันเถอะว่ะ ในใจก็คิดว่า "ก็ดีจะได้ไม่เปลือง" แล้วก็ออกจากร้านประมาณ สี่ทุ่ม แล้วก็ไปเตร็ดเตร่ในตลาดจนถึงเที่ยงคืนก่อนเข้าโรงแรมนอน
ระหว่างทางขับรถไปโรงแรมโทรศัพท์ผมก็มี sms มา ปกติผมเป็นคนประเภทมาปุ๊ปอ่านปั๊ปก็เลยจอดรถเ... อ่านทั้งเรื่อง
