"ครูชัยขา... ขอหนูอยู่ถึงคาบ 4 ไม่ได้เหรอคะ?" วิภาวีเอ่ยถามครูสอนงานไม้น้ำเสียงออดอ้อนเต็มที่ "ครูก็อยากให้อยู่เหมือนกัน แต่ถ้าใครรู้เข้า เราจะซวยทั้งคู่นาาา" ครูชัยให้เหตุผลที่เหมาะสมมาก ทั้งๆที่
ก่อนหน้านี้ทั้งคู่ไม่กลัวเลยว่าจะมีใครมาเห็นเขาทั้งสองร่วมเพศกันในห้องงานไม้ "โห่...ครูชัยอ่ะ ไปก็ได้ เดี๋ยวเย็นนี้หนูมาใหม่นะคะ" เด็กสาวลุกจากเก้าอี้สวมใส่เครื่องแต่งกายจนเรียบร้อย พลางยืนตรง
ให้ครูชัยช่วยตรวจตราสภาพของเธอ เมื่อเช็คทุกซอกทุกมุมเห็นว่าปกติดีแล้วครูชัยก็ปล่อยวิภาวีเดินกลับเข้าห้องเรียนของเธอไป เด็กสาวจอมแก่นหันมาโบกมือให้เขาอย่างมีความสุข ครูชัยเองก็รู้สึกไม่ต่าง
ไปจากเธอเลย < แหม...ถ้ายัยน้ำฝนขี้เล่นขี้อ้อนได้ซักครึ่งของวิภาวีก็คงดีนะเนี่ยะ > ครูชัยคิดในใจพลางเดินกลับเข้าไปนอนพักเพราะต้องรอสอนจนถึงบ่ายสองกว่าเลยทีเดียว
"ฮัดชิ้ว!" เย็นฤทัยจามเสียงดังจนเพื่อนที่นั่งข้างๆได้ยิน "เป็นอะไรไป...น้ำฝน จู่ๆก็จามเสียงดังเชียว ตกใจหมดเลย" เพื่อนซี้เย็นฤทัยขี้ตกใจ เสียงจามของเธอทำเอาเพื่อนซี้สะดุ้ง "ไม่รู้สิ ขอโทษทีนะ...
อยู่ๆก็...ฮัดเช้ย!" เย็นฤทัยจามแถมอีกรอบ "เน่...สงสัยมีใครแอบคิดถึงแน่ๆเลยน้ำฝน" เพื่อนซี้ได้โอกาสแซว "จะบ้าเหรอแยม ใครจะมาแอบคิดถึงเราล่ะ...ไม่มีหรอก" เย็นฤทัยปฏิเสธลั่น "แหม...น้ำฝนก็
พวกผู้ชายน่ะขนานนามพวกเราว่าเป็นสาวสวยห้อง5เชียวนะ บางทีอาจจะไม่ใช่แค่แอบคิดถึงก็ได้ อาจจะเป็นแอบชอบเลยล่ะมั๊ง...ฮิๆๆ" ประภาวดีแซวเพื่อนซี้อย่างออกรส "นี่ๆ พวกเรา น้ำฝนมีคน...อุ๊บ!"
เย็นฤทัยอายจนหน้าแดงรีบปิดปากเพื่อนซี้ตัวแสบแทบไม่ทัน "นี่แยม...หยุดเลยนะ ไม่งั้นเราโกรธจริงๆด้วย" เย็นฤทัยพยายามขู่แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ ความเป็นคนใจดีของเย็นฤทัยไม่เพียง
เพื่อนซี้เท่านั้นที่รู้ แม้แต่หนุ่มๆต่างห้องก็เห็นพ้องต้องกัน ความโกรธเป็นสิ่งสุดท้ายที่เย็นฤทัยจะใช้เมื่อจวนตัวแล้วจริงๆเท่านั้น "ว่าแต่แยมเถอะ...เมื่อเช้าเป็นอะไรเหรอ? หน้าหงิกมาแต่เช้าเลย" เย็นฤทัย
รีบเปลี่ยนเรื่อง สอบถามอาการเพื่อนรักตามที่ตนถนัด "เฮอะ!...ก็ยัยเนยน่ะสิ" ประภาวดีบ่นถึงน้องสาวตัวดีของเธอ "เมื่อเช้าชั้นเห็นมันแอบไม่ใส่กางเกงในไปโรงเรียนอีกแล้ว" คำตอบประภาวดีเล่นเอา
เย็นฤทัยสะอึก เพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่ได้ใส่กางเกงในเหมือนกัน "เมื่อปีก่อนก็เกิดเรื่องโดนคร... อ่านทั้งเรื่อง
