หมวยเล็ก

ตาแม้นรู้สึกคึกคักขึ้นมาอย่างประหลาด แกแอบก้มลงสูดดมความหอมจากเรือนผมของหมวยเล็ก มันมีกลิ่นแชมพู กลิ่นสะอาด กลิ่นรัญจวนใจ ปะปนกันยุ่งเหยิงไปหมด เจ้าตูบเมื่อเลียมือหมวยเล็กที่เกาหัวเกาหูมันแล้ว มันก็ขมีขมันตะกายจะเข้าไปเลียของอร่อยของมันตามปกติ หมวยเล็กรีบปัดหัวเจ้าตูบที่กำลังพยายามซุกเข้าไปตรงหว่างขาเธอ หนูน้อยหน้าแดง ตาแม้นเห็นดังนั้นก็หลุดปากพูดออกมาโดยไม่ทันคิด "มันคงอยากเลียจิ๋มที่มันเคยเลียมั้ง" คราวนี้หมวยเล็กสะดุ้งสุดตัว มือกดคอเจ้าตูบไว้ขณะที่เงยหน้าขึ้นมองหน้าตาแม้นอย่างตระหนก "น น น้า ตาแม้น เห็น" หนูน้อยครางด้วยตกใจ ตาแม้นเองก็ตกใจที่โพล่งออกมาโดยไม่ทันคิด "น้าไม่บอกใครหรอก หมวยเล็กไม่ต้องตกใจ" ตาแม้นปลอบหลานสาว หมวยเล็กน้ำตาร่วงเผาะๆ ตาแม้นจึงจับเจ้าตูบไปผูกไว้ยังที่ของมัน ก่อนเดินกลับมาโอบหลานสาวไว้

"ไม่ต้องร้องนะหมวยเล็ก น้าไม่บอกใครจริงๆ" หมวยเล็กเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา "ตาแม้นเห็นตอนนั้นหรือคะ" หนูน้อยถามซ้ำ ตาแม้นพยักหน้า "หมวยเล็กรู้สึกยังไงเหรอ ถึงให้เจ้าตูบมันเลียตรงนั้น" ตาแม้นตัดสินใจถามหลานสาว "หมวยเล็กไม่รู้ ครั้งแรกมันเลียแล้วแปลกๆ หมวยเล็กเลยลองให้มันทำอีกครัง" คราวนี้หนูน้อยเลยสารภาพซะเลยว่าเคยมาสองหนแล้ว พูดจบหมวยเล็กก็ถลกชุดนอนซึ่งเป็นเสื้อยืดตัวเดียวหลวมโคร่งขึ้นสูงจนพ้นหน้าขา พลางบองตาแม้นว่า "เนี่ย เจ้าตูบมันเลียตรงเนี้ย แล้วหมวยเล็กก็เสียว" ตาแม้นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ภาพที่เห็นคือโคกขาวอูมของหนูน้อยวัยย่าง 11 ไร้ขน มันขาวผ่องอวบอูม รอยแยกตรงกลางดูยังเป็นสีเนื้อซีดๆ แคมสองข้างยังเบียดชิดกันสนิท หน้าท้องหมวยเล็กแบนราบ สะดือโบ๋สวย ต้นขากลมกลึง

หัวใจของตาแม... อ่านทั้งเรื่อง