"มึง จะเห่าไปทำเหี้ยอะไรวะ...ไอ้เหี้ยพวกนี้"

น้อยแม่ค้าขายข้าวหล่อนร้องด่าลั่นตรอกเมื่อหล่อนเข็นรถเข้ามาถึงหน้าบ้าน ซึ่งน่าจะเรียกที่ซุกหัวนอนมากกว่าเพราะมันเป็นแค่เพิงไม้ลังกระดาษซ่อมซ่อ หลังคามุงสังกะสีผุๆแค่กันหวานได้ หล่อนเข็นรถขายข้าวที่ผัวเก่าของหล่อนต่อไว้ให้ก่อนที่จะถูกหายสาบสูญไปทิ้ง ลูกสาววัย 12 ไว้ให้หล่อนดูต่างหน้า

"อีหวานๆ...อีดอก...มึงหายหัวไปไหนเร็วมาช่วยกูเอาของลงหน่อยโว้ย"

"อะไรกันล่ะ...นังน้อยโวยวายจนชาวบ้านแตกตื่นไปหมดแล้วลูก"

ชายชราอายุ 60 กว่าๆเดินออกมาจากเพิงพักนุงผ้าขาวม้าตัวเดียวเพราะอากาศมันร้อนจนตับแทบแลบ

"นี่พ่อ...นังหวานมันหายหัวไปไหนละพ่อ"

"ก็มันทำการบ้านอยู่...เอ็งจะทำไมมัน...มาๆข้าช่วยเอง"

"ไม่รู้จะเรียนไปหาตะบักตะปวยอะไรนักหนา"

น้อยบ่นพึมพำขณะที่เก็บของลงจากรถกับพ่อผัว

"เป็นไงขายดีเหรอวันนี้...หมดทุกหม้อเลย"

"ก็พอดีพวกสาวโรงงานมันถูกหวยมากินเลี้ยงหร็อกพ่อวันนี้"

"เอาละเดี๋ยวข้าทำต่อเอง...เอ็งไปพักผ่อนก่อนเถอะลูก...ไปอาบน้ำอาบท่าซะไป"

ตาพันธ์พ่อผัวของหล่อนร้องบอกโดยใช้น้ำเย็นเข้าลูบให้น้อยหายเครียด

"แล้วพ่อทำไมกลั... อ่านทั้งเรื่อง