ดิฉันเลยถามเอากับเพื่อนพนักงานรุ่นน้องว่ามีอะไรเหรอ น้องๆ บอกว่าผู้ชายคนนี้แหละที่มาซื้อของทุกวันเลย แล้วยังถามถึงพี่ด้วยนะว่าชื่ออะไร เป็นยังไงอะไรทำนองนี้แหละ เขาบอกว่าเขาสนใจพี่ แต่ไม่กล้าเข้ามาพูดด้วยกลัวเสียงาน ดิฉันไม่ได้ว่าอะไร นั่งมองชายคนที่พูดถึงอยู่ หน้าตาก็ใช้ได้ จังหวะเขาหันมามองพอดี เขายิ้มให้ดิฉัน ดิฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจคิดว่าเขายิ้มเท่ห์ดีนะ พอหลังจากวันนั้นมาดิฉันก็สังเกตว่าเขาจะมาประมาณบ่ายโมงกว่าทุกวัน มาถึงก็เดินดูปากกา ดินสอ เครื่องใช้เครื่องเขียน และยิ้มให้กับดิฉันทุกครั้งไปเหมือนกัน เป็นอย่างนี้อยู่นานเกือบเดือน จนกระทั่งเดือนกุมภาพันธ์ วันที่ 14 มาถึง ขณะนั้นบ่ายโมงกว่าแล้ว อยู่ๆ เขาก็มายืนอยู่ข้างหน้าเครื่องเก็บเงินแล้วยื่นช่อกุหลาบสีแดงให้ พร้อมกับยิ้มเท่ห์เสียด้วย บอกว่า
“สำหรับคุณครับ...” ตอนนั้นดิฉันอายเป็นที่สุด จะไม่รับคนก็มองกันเต็มไปหมด ก็เลยต้องรับมาพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณไปด้วย หลังจากนั้นเป็นต้นมาแฟนดิฉันกับดิฉันก็รู้จักและพูดคุยกัน ความสนิทสนมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเรียกว่าวันไหนถ้าไม่มายืนส่งยิ้มให้ดิฉันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเหมือนกัน ต่อมาเขาขอนัดทานข้าวกลางวัน แต่กฎของพนักงานห้ามออกไปทานนอกห้าง เ... อ่านทั้งเรื่อง
