เรา 2 คนกลับมาถึงบ้าน 6โมงเย็น ขากลับได้แวะซื้อกับข้าวมาเผื่อสาด้วย เพราะบ้านเรา 6โมงถึงทุ่ม
เป็นเวลากินข้าวแล้ว พอถึงหน้าประตูผมก็ลงจากรถไปเปิดประตูแต่ยังไม่ทันจะไปถึง สาก็เดินมาเปิดประตูให้ เธอคงจะกลับมานานแล้ว เพราะปกติเธอจะกลับบ้านตอน4โมงเย็นกว่าๆ ผมกะว่าถ้าเธอถาม
ว่าทำไมมาด้วยกันผมก็จะตอบตามที่ได้ซักซ้อมไว้กับ
พี่กุนตอนขากลับนี้ว่าพี่กุนเจอผมที่ป้ายรถเมล์เลยรับมาด้วย ถ้าสาถามอีกว่า ผมไปไหนก็จะบอกว่าไปหอเพื่อน ส่วนพี่กุนก็ต้องบอกว่าไปดูหนังกับเพื่อน
สาจะได้ไม่สงสัย แต่พี่กุนดูจะไม่ค่อยพอใจแผนที่ผมบอกเท่าไหร่ ซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าเธอคิดอะไร
แต่ตัวผมในตอนนี้ยังไม่อยากให้ใครต่อใครรู้ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าพี่น้อง......ของเรา 2คน
ผมเตรียมคำตอบทุกอย่างแล้ว แต่ผิดคาด สาไม่ได้ถามอะไรผมสักคำเธอมาเปิดประตูให้แล้วก็เดิน
กลับเข้าบ้าน ปล่อยให้ผมยืนงงอยู่ สักพักพี่กุนก็เดินแซงหน้าผม "บอกแล้วว่าสาเขาไม่เป็นอะไรหรอก" ขณะนั้นผมเองยังไม่เข้าใจคำพูดของพี่กุน แต่ก็มาเข้าใจทีหลัง......................จะเป็นอะไรติดตามกัน
ต่อไป
......................................................................................................................
คืนนั้น 4 ทุ่มกว่า พ่อกับน้ากวางก็กลับมาถึงบ้านพร้อมทั้งพาป้าศรีคนเก่าคนแก่ที่ผมเคารพรักมาด้วย
"ป้าศรี ป้าศรีจริงๆด้วย" ผมอุทานแล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงทันทีที่ผมลงมารับ
อย่างที่ผมบอกไว้ก่อนแล้วว่าป้าคนนี้ ผมเคารพรักเหมือนกับแม่ของผมที่ตายไป ผมจึงดีใจเป็นพิเศษที่ได้พบแก ทั้งที่เราไม่ได้เจอกันแค่4-5เดือนนับตั้งแต่ผมอยู่บ้านของแกที่กทม
"ไม่ได้เจอกันพักเดียว หล่อขึ้นเยอะนะบอล"
"ป้าจะกลับมาอยู่กับบอลใช่ไหมครับ" ผมถามป้าเพราะผมเห็นแกถือกระเป๋าใบใหญ่มาด้วย
"จ๊ะ ป้าจะกลับมาอยู่ที่นี่ แล้วก็อ้อยด้วยนะ"
"หวัดดีคะ พี่บอล"
"หวัดดีจ๊ะอ้อย"
อ้อยเป็นลูกสาวคนเดียวของป้าศรี แกกำพร้าพ่อแต่เล็ก จนอายุตอนนี้ก็ราวๆ12-13ปี อ้อยยังเป็นเด็ก
น่ารักเหมือนเดิม แถมอะไรๆจะดูเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับอ้อย ผม
เห็นอ้อยเหมือนน้องสาวคนหนึ่งที่รู้จักกันมาแต่เล็ก
"อ้อยจะย้ายมาเรียนที่นี่ บอลคอยช่วยดูแลไปรับไปส่งก้อยได้ไหม ยังไงก็เรียนในเมืองเหมือนกัน"
"ได้ครับ พ่อ ผมยินดี........."อุ!!!!
ผมรับคำพ่อยังไม่ทันจบ ผมก็ร... อ่านทั้งเรื่อง
