วันหนึ่งผมมาถึงคณะแต่เช้าเห็นกุ้งนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตาบวมแดงผมรีบเดินเข้าไปหาถามว่า เป็นอะไรกุ้ง...เราช่วย อะไรได้บ้างมั้ย ด้วยความรู้สึกห่วงใยและสงสารเหลือเกินผมเอื้อมมือไปลูบผมกุ้งแบบปลอบโยนโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว กุ้งลุกขึ้นกอดผม ร้องไห้ ผมก็กอดกุ้งไว้พร้อมกับลูบหัวเบาๆ ด้วยความรู้สึกเจ็บแทน และแล้วกุ้งก็หายสะอึกสะอื้นแต่น้ำตายังไหลไม่ขาดสาย พูดกับผมว่า วันนี้กุ้งไม่เรียนนะช่วยพาไปไหนไกลๆ ได้มั้ยนธี เธอมองหน้าผมแววตาน่าสงสารผมไม่กล้าปฏิเสธเลยพยักหน้ารับ ในใจคิดว่าไปไหนล่ะ ที่ไกลๆ แล้วไกลแค่ไหนแล้วก็นึกได้ว่าวิชาตอนบ่ายสำคัญซะด้วยเลยบอกกุ้งว่าไปเป็นเพื่อนครึ่งวันก่อนได้มั้ยแล้วตอนบ่ายขอกลับมาเรียน ของอาจารย์วิทยา กุ้งร้องไห้โฮออกมาอีกผมเลยว่า โอเคๆ อย่าร้องนะ เช้าๆ อย่างนี้ไปนั่งห้องเราก่อนแล้วกัน กุ้งตอบว่าอื้อ..
ผมพากุ้งไป ห้องผมที่คอนโดใกล้ๆ มหา'ลัย เข้าห้องไปหาน้ำมาให้กินแต่กุ้งถามว่ามีเหล้ามั้ย เบียร์ก็ได้ ผมร้องว่าเฮ้..ใจเย็นๆ กินน้ำก่อนนะ กุ้งก็ ร้องไห้ขึ้นมาอีกผมเข้าไปกอดด้วยความ รู้สึกสงสารเดาออกเลยว่า แบบนี้ต้องทะเลาะกันมาแน่ๆ คราวนี้สงสัยจะหนักกว่าทุกที ผมถามกุ้ง ว่าทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ กุ้งสะอื้นตอบว่าเลิกกันแล้วล่ะ แล้วกุ้งก็ผละออกเดินไปที่ชั้นหนังสือผมหยิบขวดเหล้าที่ผมกินเหลือไว้มาเปิด เทพรวดลงคออย่างรวดเร็วผมตกใจรีบวิ่งไปคว้าคืนมาก็ไม่ทัน เธอยึดไว้ไม่ยอมปล่อยบอกว่าหวงเหรอขอกินให้หายทุกข์หน่อยเถอะ แล้ว เธอก็ทำท่าจะยกเทอีกผมเลยรีบบอก ว่า ถ้าจะกินกินดีๆ ก็ได้ผสมโซดา หรือน้ำ หรือโค้กดีกว่า เล่นเทลงคออย่างนี้อันตรายนะ กุ้งว่า อันตรายยังไง ผมบอกว่าเดี๋ยวจะเมาแล้วสลบไปเลยน่ะสิ กุ้งว่าดีแล้วยกเทอีกผมกุมขมับส่ายหัว โอเคๆ กินน้ำตามแล้... อ่านทั้งเรื่อง
