ผมจอดรถ เดินปะปนกับฝูงชน แล้วมานั่งที่ก้อนหินก้อนใหญ่ คงจะเป็นฟ้าลิขิตให้ผมได้พบกับสาววัยรุ่น 2 คน ในชุดนักศึกษา เธอเดินผ่านผมไปทั้งยิ้มให้ ผมจินตนาการรูปร่างใบหน้าของเธอว่าจะสวยขนาดไหน เพราะไม่สามารถเห็น หน้าเธอได้ถูกปกปิดด้วยผ้าคลุมสีขาว ในที่สุดฟ้าก็เป็นใจ ฝนตกลงมาอย่างกะทันหันและรุนแรง ฝูงชนวิ่งหนีฝนกันชุลมุน และทยอยเดินทางกลับบ้าน ผมหลบฝนอยู่ที่เพิงเล็กๆ พร้อมกับเด็กชายอายุราว 10 ขวบคนหนึ่ง สักครู่ 2 สาวก็วิ่งมาหลบฝนที่ที่ผมหลบอยู่ เสื้อผ้าเปียกจนแนบเนื้อ ผมชวน 2 สาวคุยอยู่นานนับชั่วโมง คนหนึ่งชื่อหย๊ะ อีกคนชื่อหน๊ะ เด็กชายที่ยืนอยู่ด้วย ทนอยู่ไม่ไหว ก็วิ่งฝ่าสายฝนกลับไป ปล่อยให้ผมกับ 2 สาวคุยกันต่อไป
เวลาประมาณ 6 โมงเย็น ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด กลางสายฝนมีชายอายุประมาณ 50 ปีขับรถจักรยานยนต์ มารับสาวหน๊ะกลับไป พร้อมทั้งเสียงดุด่า เหมือนพระเจ้าเป็นใจให้ผมได้อยู่ 2 ต่อ 2 กับหย๊ะ เวลาผ่านไปคนที่มากมาย ก็หมดไป คงเหลือผมกับหย๊ะและเจ้าหน้าที่อุทยานเท่านั้น ผมชวนเธอวิ่งฝ่าสายฝนไปขึ้นรถที่จอดอยู่ เพื่อกลับพร้อมกับผม เธอปฏิเสธไม่ได้เพราะไม่มีใครอีกเลย เธอพูดว่าโรงเรียนปิด 7 วัน เพราะเป็นวันบุญรายอ หย๊ะจึงจะกลับบ้านที่ จ.สตูล หย๊ะมาอยู่ที่นี่เป็นปีแล้วไม่เคยได้มาเที่ยวเลย ขณะที่รถวิ่งออกมาผมให้เธอเอาผ้าคลุมออก เพราะจะทำให้เป็นไข้หวัดได้ เธอนั่งนิ่งเฉย ผมเลยต้องเอื้อมมือไปดึงผ้าคลุมผมออก พอเห็นหน้าชัดเจน เธอช่างสวยงามกว่าที่ผมคิดเอาไว้ตั้งเยอะ
ผมเปิดแอร์ในรถ เธอบอกว่าเธอหนาวให้ปิด ผมอธิบายว่าหากปิดแอร์จะมองไม่เห็นทาง แอร์จะเป็นตัวช่วยให้ อุณหภูมิข้างนอกและข้างในเท่ากัน จะไม่เกิดฝ้าขึ้นบนกระจกรถ ผมเห็นเธอหนาวก็แกล้งเปิดให้เย็นมากขึ้นอีก ผมสัญญา กับเธอว่าจะนำเธอไปส่งที่ขนส่งรถไปสตูล ตลอดทางเธอไม่พูดอะไรเลย เธอหลับข้างๆ ผม ผมพาเธอเข้าหาดใหญ่เกือบ 3 ทุ่มแล้วไม่มีรถ ผมจึงพาเธอไปซื้อชุดใหม่ในศูนย์การค้าไดอาน่า2 แล้วพานั่งรถต่อไปสงขลา เธอก็นั่งหลับอีกตามเคย ผมนึกจะฟัดเธอขึ้นมา จึงเลี้ยวเข้าโรงแรมลงไปเปิดห้องชั้น 1 ไว้ แล้วลงมาที่รถ เธอยังหลับอยู... อ่านทั้งเรื่อง
