ขณะนั้น เข็มสั้นยาวบนหน้าปัดนาฬิกาชี้บอกเวลาเพียงบ่าย 3 โมง แต่บรรยากาศรอบข้างตัวแอน ดูมืดมนอันธการยิ่งนัก เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องยาวนานปั่นป่วนโสตประสาทของแอนไร้
ที่สิ้นสุด สาวสวยชั่งใจคิดอยู่นาน ว่า ....เธอจะรับ….หรือไม่รับดี...
แต่แล้วเธอก็กดรับสายนั้น “ฮัลโหล”
“น้องแอนเหรอครับ ...ทำอะไรอยู่ครับ”
เสียงพี่เจตต์ล่องลอยมากระทบหูแอนเหมือนปกติสามัญ สำเนียงในเสียงนั้น เรียบราบแนบเนียน ไม่มีอาการตื่นเต้นกระโตกกระตากใด ๆ ให้แอนจับพิรุธได้แม้แต่น้อย สาวสวยกรอกเสียงแข็งกระด้างลง
ไปในหู
“เปล่าค่ะ…อยู่เฉย ๆ”
“เหรอครับ..อืมมม...พี่คิดถึงแอนจังเลย”
เจตต์ยังพูดไม่ทันจบคำ แอนก็สวนกลับทันที ด้วยเสียงกระด้างกว่าเดิม
“พี่เจตต์มีธุระแค่นี้เหรอคะ งั้นแอนวางแล้วนะ”
“โอ๊ะ ๆ เดี๋ยวสิครับ ..คือพี่จะบอกว่า เย็นนี้น้องแอนว่างหรือเปล่า.....มาเจอพี่หน่อยได้มั้ยครับ”
สาวสวยหน้าแดงด้วยความโกรธชายหนุ่ม เขาบังอาจมาล้วงล้ำร่างกายเธอทั้งที่เธอมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว โดยที่ยังไม่มีความสำนึกผิด หรือคำขอโทษใด ๆ ออกมาจากปากเลย มิหนำซ้ำ เขายังพูด
เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ...แอนคิดจะวางหูใส่ให้จบสิ้นเรื่องราว
...แต่แล้ววูบนั้น แอนก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า เธอต้องการจะเคลียร์ความรู้สึกที่ติดค้างคาในใจให้รู้เรื่องเสียที แอนพูดเสียงอ่อนลง
“ได้สิคะ...เจอที่ไหนดี”
“ที่คอนโดพี่ได้มั้ยครับ...” เจตต์ตอบทันควัน
แอนรู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาพลัน เมื่อภาพเหตุการณ์ที่คอนโดในเย็นวันนั้นผุดขึ้นมาในความคิด สาวสวยพยายามระงับอารมณ์ไว้ให้มิดชิด เธอทำใจดีสู้เสือ บังคับเสียงไม่ให้สั่น
“อืมม..แล้วเจอกันค่ะ ...6 โมงเย็นละกัน”
แอนวางหู ใบหน้าร้อนผ่าว เธอไม่รู้ว่า อะไรดลจิตดลใจให้ตอบออกไปเช่นนั้น แต่อย่างไรเสีย เธอจะพยายามไม่ให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอีก ...อย่างแน่นอน
เลยเวลานัดไปแล้วราวครึ่งชัวโมง แอนก็มาถึงคอนโดพี่เจตต์ ขณะขึ้นลิฟท์เธอใจเต้นระรัว พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินไปนัก ซึ่งมันจะทำให้พี่เจตต์รู้ว่า เธอเป็นฝ่ายที่อยู่เบี้ยล่าง เป็น “ของ
ตาย” ที่เขาจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ แอนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเคาะประตูห้อง
“ก๊อก ก๊อก ก๊อ....อุ้ย!.”
แอนร้องอุทานเบา ๆ เพราะประตูเปิดออกกระทันหัน เหมือนกำลังรอสาวสวยอยู่นานแล้ว แม้จะเตรียมตัว... อ่านทั้งเรื่อง
