คืนนี้เป็นอีกคืนหนึ่งที่เราอยู่กับปลา เธอคือคนที่เรารัก และสงสารในเวลาเดียวกัน ความรักของเราอาจเป็นความบังเอิญและความเผลอชั่วขณะ และอาจเป็นความผิดที่ไม่อาจแก้ไขได้ เราไม่เคยบอกปลาเลยว่าเราเคยมีอะไรกับวินแล้ว (แฟนผู้ชายคนแรกที่เราให้เรือนร่างไป) ปลาเคยรู้ว่าเราคบกับผู้ชายมาก่อนที่จะมาคบกับปลา แต่ปลาคงรักเรามาก ถึงขนาดยอมให้เราคบกับวินได้ แต่ก็มั่นขอร้องว่าให้สนใจปลาบ้าง
มาวันนี้เราเลิกกับวินแล้ว แต่ความรู้สึกต้องการเรื่องอย่างนั้นก็ยังมีอยู่ ทั้งที่ปลาก็ให้เราได้ แต่เรารู้สึกว่ามันไม่เหมือนกัน ความสุขที่ได้มันช่างแต่ต่างกัน ความอบอุ่นที่วินเคยให้มันไม่ได้น้อยกว่าที่ปลาให้เลย และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เราฝันซ้ำไปซ้ำมาอยู่เกือบปี ทั้งทั้งที่ ปลายังนอนข้างเราทุกคืน มันเริ่มจากความเสน่ห์หาความรักที่เรามีต่อวิน
"จ๋า ขอวินนอนด้วยคนนะ วินเหงาจัง" วินพูดกับเราอย่างเคย จนทำให้เราปฎิเสธคำพูดประโยคนั้นไม่ได้
"วิน วินรักจ๋าไหมค่ะ "เป็นคำถามที่เราหมั่นคอยถามวินอยู่ตลอด
"วินรักจ๋ามากที่สุดเลย เราคบกันมาตั้ง 7 ปีแล้วนะจ๋า จ๋ายังไม่เชื่อใจวินอีกหรือจ๊ะ"
"จ๋า กลัว กลัวว่าวินจะทิ้งจ๋าไปซักวัน "เราพูดทำนองเหมือนรู้ว่าอนาคตข้างหน้าอะไรมันจะเกิดขึ้น
"จ๋าเป็นเมียวินแล้วนะ วินจะรับผิดชอบกับการกระทำของวินทั้งหมด จ๋าไม่เชื่อวินหรือ" คำพูดของวินทุกคำ เค้าไม่เคยโกหกเราเลยสักครั้ง และครั้งนี้เราก็เขื่อมั่นเค้า
มือของวินโอบมาจากด้านหลัง และกอดเราไว้ ความอบอุ่นที่เราสัมผัสได้จากผู้ชายคนนี้ทำไมมันช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน
"วิน วินจะทำอะไรหนะ"หน้าของเค้าเริ่มมาซุกอยู่ที่ซอกคอของเรา ลมหายใจอุ่นๆที่เราสัมผัสได้มันช่างชวนให้ความรู้สึกเตลิดไปไกล ริมฝีปากที่หนาบัดนี้มันขบอยู่ตรงติ่งหู และลิ้นที่ซากนิดๆตอนนี้มันเล่นอยู่ตรงใบหูของเรา
"วิน วิน อ้า อ้า.... อย่าหน่า ขนลุกหมดแล้วนะ" เราพูดไปแต่ความรู้สึกกลับตรงกันข้ามกับคำพูดที่ออกจากปาก
"จ๋าครับ วันนี้ขอวินนะ วินอยากกินจ๋าให้ทั่วตัวเลย หิวจัง"
"หิวอะไรค่ะ เมื่อกี้ก็ทานข้าวแล้วนี่" ถามอย่างเด็กไร้เดียงสา แต่ใจนี่เต้นโครมครามรอคอยเวลาที่จะถึงในอีกไม่กี่นาที
"หิวนมครับ หิวมากด้วย" ... อ่านทั้งเรื่อง
