อยากขึ้นขี่

“ก็วันศุกร์ที่3ไง อะไรเนี่ยจิน ลืมวันลืมคืนเลยหรอไง”

“อ้าวคาซึยะ ทำไมพูดงี้อ่ะ”

“อ้าวก็วันนี้มันวันศุกร์นี่ เป็นอะไรกันแน่หะจิน”

“งอนแล้วนะแค่วันนี้วันเดียวก็จำไม่ได้”

“นี่จิน พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

“คาซึยะ ” น้ำเสียงที่พูดบ่งบอกออกมาว่าน้อยใจขนาดไหน เดินคอตกกลับไปที่ห้องนอน

“จำได้สิจินทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ก็วันครบรอบ 1 ปีที่เราคบกันไง” พูดกับตัวเองเงียบๆพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

13 : 00 น.

“จินเดี๋ยวผมไปข้างนอกนะ”

“อ้าว เดี๋ยวซิคาเมะจัง”

“เฮ้อ~ จะรีบไปไหนของเค้านะ”

จินได้แต่นั่งดูทีวีอยู่บ้านคนเดียว เดินเข้าครัวบ้าง ออกไปนอนที่สวนหน้าบ้านบ้าง

“โอ้ย ! เบื่อโว้ย คาเมะนะคาเมะทำไมจำไม่ได้เนี่ย อุตส่าห์จะทำเซอร์ไพรสซะหน่อย เฮ้อ~”

20 : 30 น.

“โอ๊ย อะไรเนี่ยคาเมะยังไม่กลับอีก” เดินงุ่นง่านอยู่หน้าบ้านบ่นไปเดินไปเหมือนคนบ้า ห่วงก็ห่วง น้อยใจก็น้อยใจ

22 : 00 น.

“คาเมะจังอยู่ไหนเนี่ย รู้มั้ยว่าเป็นห่วงจะตายแล้วนะ โทรไปก็ตัดสายทิ้ง โธ่เอ๊ย”

23 : 30 น.

“กลับมาแล้วครับ อ้าว จินมายืนทำอะไรอยู่หน้าบ้านอ่ะ”

“ก็ออกมารอคาเมะน่ะซิ ไปไหนมา ทำไมกลับมาดึกขนาดนี้ !” บ่นออกมาด้วยความโมโห จึงทำให้น้ำเสียงที่เปล่งออกไป เหมือนกับตวาด

“ จินอย่าโมโหซิ ขอโทษนะ” ทำหน้าจ๋อยๆ เจี๋ยมเจี้ยมให้จินเห็น

“แล้วไปไหนมาเนี่ยคาเมะ”

“ไป เอ่อ…ไป”

“ไปไหน” ถามเร่งเร้า

“ไป เอ่อ..ไปบ้านคุณแม่มา”

“โกหก!!!” ตวาดออกมาด้วยอารมณ์ที่โมโหอยู่แล้วยิ่งโมโหเข้าไปอีก

“ฉันโทรไปหาแม่นายมา แม่นายบอกว่านายไม่ได้ไปที่บ้าน ทำไมต้องโกหกด้วย คาซึยะ!!”

“เอ่อ…คือ..” เงียบเพราะรู้ว่าตัวเองผิดที่โกหก รู้ดีว่าจินโกรธมากขนาดสรรพนามที่เรียกชื่อยังเปลี่ยนไปเลย จินจะเรียก คาซึยะ ก็ต่อเมื่อโกรธมากกับตอนที่ทำกิจกรรมบนเตียงเท่านั้น

“ขอโทษนะจินที่ต้องโกหก คือ…เรา..เลิกกันเถอะ”

“หะ ว่าไงนะ พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ยคาเมะ”

“ป่าว ชั้นพูดจริงๆ ฉันว่าเราเข้ากันไม่ได้”

“ทำไมหล่ะ คาเมะ เราคบกันมาครบปีก็วันนี้นะ แล้วทำไม..” น้ำเสียงต่างไปจากเมื่อกี้ จากที่เต็มไปด้วยความโกรธก็กลายเป็นน้ำเสียงของคนที่ไม่ค่อยมีแรง เต็มไปด้วยความแหบแห้ง เหมือนคนใกล้ตาย

23 : 56 น.

“ลาก่อนนะจิน”

“คาเมะ” กลับหลังหันเดินออกไปหน้าบ้าน

จบแล้วซินะ ระหว่างเ... อ่านทั้งเรื่อง