นารถนภา

ดิฉัน ชื่อ นารถนภา เป็นสาวใหญ่วัย 40 ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ บริษัทฯ โฆษณาเล็กๆ ใบหน้ารูปไข่ ผมตรงยาวดำขลับปกไหล่ รูปร่างเพรียวได้สัดส่วนเรียวขาสวยทำให้เธอสามารถใส่ประโปรงสั้นตามสมัยนิยมได้อย่างไม่เคอะเขิน ถ้าไม่บอกว่าอายุสี่สิบต้องมีคนทายว่าอายุ 30 ต้นๆ เป็นแน่แท้..ตั้งแต่สมัยศึก ผู้สามีเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ มีลูกชาย 1 คนชื่อ ตูนผู้เดียวซึ่งตอนนั้นอายุได้ 5 ขวบ โดยที่ไม่ได้มีสามีใหม่เลย มาปีนี้ ตูน อายุ 19 ปี แล้ว กำลังศึกษาอยู่ระดับมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของดิฉันนัก ปกติดิฉันจะส่งลูกไปที่มหาวิทยาลัยก่อนที่จะมาทำงาน และรับกลับเมื่อเลิกงาน หรือบางทีตูนก็จะมารอดิฉันที่ทำงาน..ถ้าเบื่อที่จะรอ หรือมีนัดกับเพื่อน ก็จะโทรมาบอกก่อน ทำให้แม่ลูกพูกพันธ์กันมาก หลังจากที่ดิฉันได้เข้าสู่โลกของอินเตอร์เน็ทและได้ท่องไปตามเว็บผู้ใหญ่ ก็มาเจอกับเรื่องราวต่างๆ ที่แม่กับลูกมีความสัมพันธ์กันเสียงเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา “ผมมาแล้วครับ” ทำให้ดิฉันตื่นจากภวังค์ รีบปิดเรื่องที่อยู่หน้าจอทันที ก่อนที่ลูกชายจะมาคลอเคลียอยู่ข้างเหมือนทุกครั้ง “แม่ก็เสร็จพอดีเลย..เราไปกันเลยดีกว่านะ..เดี๋ยวแวะทานข้าวกันที่ห้างตรงข้ามนี่แล้วกันนะ” “ครับ..ดีครับตูนหิวจะแย่แล้ว”

แล้วสองแม่ลูกก็ไปทานอาหาร และนั่งละเลียดดูผู้คนรอบข้างอยู่นานจนมืดจึงชวนกันกลับ.. “เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่ก่อนนะครับ” “อย่าเลยลูก..วันนี้แม่อยากนั่งรถเมล์เปลี่ยนบรรยากาศบ้างน่ะ ตั้งแต่เราซื้อรถมาใช้นี่แม่ไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้อีกเลย 7 ปีได้แล้วมั๊ง” “ตามใจแม่ซิครับตูนน่ะสบายอยู่แล้วขึ้นอยู่บ่อยๆ แต่ว่ารถแน่นมากนะครับแม่” จากใจกลางเมืองทั้งสองต้องนั่งรถไปแถวๆ ปทุมธานี ซึ่งตกลงเลือกเป็นรถเมล์ปรับอากาศก็เป็นที่ทราบกันดีสำหรับผู้ที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ รถเก่าก็เก่า คนก็แน่น แอร์เย็นบ้างไม่เย็นตามเรื่องตามราว สำหรับคนรายได้น้อยทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ต้องทน สมชื่อ ขสมก. (ขนส่งมึงกับกูนะ ไม่ใช่ ขนส่งมวลชนกรุงเทพฯ อย่างที่เข้าใจ อ้าว..ไปแขวะเค้าซะแล้ว) เอาเป็นว่าสองแม่ลูกได้ขึ้นรถเมล์สมใจอยาก ในขณะที่ฝนเจ้ากรรมก็ดันเทลงมาแบบมืดฟ้ามัวดิน ทำให้ผู้คนหนีฝนอัดขึ้นไปบนรถแบบว่ายัดเป็นปลากระป๋องสองแม่ลูกขึ้นก่อนเลยถูกเบียดจนไปอยู่เกือบท้ายรถ ซึ่งมีไฟสลัวพอเห็นกันได้ ตรงจุดที่สองแม่ลูกยืนเป็นซีกด้านซ้ายมือของรถตรงกับเบาะของคนตาบอดสอง... อ่านทั้งเรื่อง