του πατέρα μου. Είμαι 22 χρόνων και σπουδάζω Πληροφορική στην Αθήνα όπου ήρθα πριν από τέσσερα χρόνια.
Τη Μεγάλη Παρασκευή πήγα με το ΚΤΕΛ στα Τρίκαλα, προκειμένου να γιορτάσουμε το Πάσχα οικογενειακά. Από το σταθμό των λεωφορείων ήλθε να με πάρει με το αυτοκίνητό της η Γιούλα, η αδελφή του πατέρα μου. Είχα να τη δω από το καλοκαίρι. Αν και είχε από καιρό καβατζάρει τα 40, παρέμενε όπως τότε που το θυμόμουνα πιτσιρικάς: Λαχταριστή και ζουμπουρλούδικη!
«Καλώς ήλθες βρε μπαγάσα κι ας μην πήρες ούτε ένα τηλέφωνο τόσο καιρό», μου
είπε μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο. Και πριν προλάβω ν' απαντήσω, βρέθηκα
στην αγκαλιά της. Ακούμπησε ολόκληρο το σώμα της πάνω μου και μου έσκασε από
ένα φιλί σε κάθε μάγουλο. Κάτι η ζεστασιά από την επαφή μας, κάτι η υγρασία
των φιλιών της, ένιωσα το καβλί μου να επαναστατεί μέσα στο παντελόνι μου.
Την τράβηξα με τρόπο, δήθεν για να πάρω τα πράγματά μου από το πορτ-μπαγάζ
και της είπα ότι θα τη συναντούσα στο αυτοκίνητό της μόλις θα έβγαζα το
εισιτήριο της επιστροφής.
Φέρνοντας χίλιες-δυο κακές σκέψεις στο μυαλό μου, κατάφερα να δαμάσω τη
στύση μου. Έλα όμως που μπαίνοντας στο αυτοκίνητο βρήκα στη θέση του
συνοδηγού ένα ζευγάρι κόκκινα ξώφτερνα πέδιλα.
«Ωπ, συγγνώμη, τα ξέχασα εδώ. Ξέρεις, τα βγάζω όταν οδηγώ γιατί γλιστράνε
στα πόδια μου και δεν μπορώ να πατήσω τα πετάλια», απάντησε η Γιούλα
βλέποντας την έκπληξη μου. «Τα βάζεις στο πίσω κάθισμα σε παρακαλώ;» είπε
όλο νάζι.
Ψέλλισα ένα «ευχαρίστως» και πήρα στα χέρια μου τα δερμάτινα παπουτσάκια.
Αντί να τα βάλω πίσω, τα ακούμπησα μέσα στη θήκη που υπάρχει στο εσωτερικό
της πόρτας. «Κι εδώ καλά είναι», της είπα, προσπαθώντας να ρίξω μια ματιά
στα γυμνά της πόδια.
Η Γιούλα είναι μικροσκοπική, όχι παραπάνω από 1.60, με λίγα κιλάκια παραπάνω
απ' το κανονικό. Λόγω του μεγάλου στήθους της φαίνεται να διαθέτει μια
όμορφη μεσούλα και ένα πεταχτό κωλαράκι που συχνά σφηνώνει μέσα σε στενά τζιν... อ่านทั้งเรื่อง
