Μέσα στο σπίτι κινείται πάντα ελαφρά ντυμένη και δεν χορταίνω να παίρνω μάτι τα τέλεια πόδια της. Τον έπαιζα αλύπητα για αυτήν ιδίως τις μέρες που κατάφερνα να δω το βρακάκι της το οποίο δεν προσπαθούσε και πολύ να καλύψει ιδίως όταν έκανε τρελό σταυροπόδι. Τόση ώρα σας περιγράφω την αδελφή μου. Όλα άρχισαν λίγο πριν φύγω για φαντάρος. Όπως όλοι συνηθίζεται να παίρνουν δώρα, έτσι καμιά δεκαριά μέρες πριν φύγω, ένα απόγευμα που καθόμασταν σπίτι και κάναμε πως βλέπαμε τηλεόραση -γιατί εγώ χάζευα τα μπούτια της και πάλι- μου λέει πως μου έχει πάρει ένα δωράκι. Άρχισε να μου λέει ότι στο στρατό θα γίνω άντρας, θα πάψω να είμαι έφηβος και τέτοιες άλλες φιλοσοφίες, μέχρι που αφού είχα χορτάσει να βλέπω το βαρκάκι της, μου δίνει το δώρο μου, ένα μποξεράκι, και χαλαρά μου ζητάει να το δοκιμάσω αν μου κάνει. Καθώς ήμουν στο δωμάτιο για την δοκιμή, με φωνάζει να βγω έξω και έρχεται προς τα εκεί και σπρώχνει να ανοίξει την πόρτα απότομα. Ήμουν με το μποξεράκι και το μπλουζάκι μου πίσω από την πόρτα και ασυναίσθητα κράτησα την πόρτα να μην την ανοίξει.
- «Μην αγχώνεσαι… Κι εσύ τόση ώρα το στρινγκάκι μου χάζευες», μου λέει και με αφήνει μαλάκα.
Πλησιάζει την πόρτα πιο πολύ και μου λέει ότι με έχει παρατηρήσει πολλές φορές που την παίρνω μάτι και προσπαθώ να δω το βρακί της και πως το βρίσκει απολύτως φυσιολογικό στην ηλικία που είμαι. Με παροτρύνει να βγω έξω να με δει και για να δει το δώρο που μου πήρε ενώ εγώ τα έχω χαμένα. Τελικά βγήκα με το μποξεράκι. Αυτή καθόταν στον καναπέ. Μόλις πλησίασα, δεν μου είπε τίποτα, απλά άνοιξε τα μπούτια της και τράβηξε το νυχτικάκι της προς τα πάνω να βλέπω το βρακί της. Τότε μου λέει πως κι άλλες πολλές φορές μου έχει ανοίξει τα πόδια για να παίρνω μάτι (φαντάσου ότι ε... อ่านทั้งเรื่อง
