พลันประตูห้องก็เปิดออก!!..แม่วาดนั่นเองที่เป็นคนเข้ามาขัดจังหวะ
"อุ๊ย!!!...ว้าย...ตาเถร"
ท่านเจ้าคุณกับมิสแมรี่ผละออกจากกันแทบไม่ทัน
แต่ถึงอย่างนั้นสภาพของแหม่มสาวก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อซักครู่
ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงกับเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยจนเต้านมขาวอล่องฉ่องออกมาอวดสายตาหมดทั้งสองเต้าของแหม่มแมรี่นั้นฟ้องอยู่ทนโท่
"แม่วาด!!..นี่เอ็งสาระแนเข้ามาทำไม" ท่านเจ้าคุณตวาดลั่น
"คือ..บ่าวเห็นแสงไฟ คิดว่านายท่านคงยังไม่นอนก็เลยจะมาคอยรับใช้น่ะเจ้าค่ะ"
"สู่รู้นักนะเอ็ง ทีหลังถ้าข้าไม่เรียกก็อย่าสาระแนเข้ามาเชียวนะ"
ท่านเจ้าคุณพูดจบก็ออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
ที่กระท่อมท้ายไร่ของไอ้ทัด
ชายหนุ่มและหญิงสาวกำลังกอดกันแนบแน่นด้วยสีหน้าที่ไม่มั่นใจว่าความรักของตัวเองจะมีทางสมหวังหรือไม่
แม่วาดซึ่งลงมาจากเรือนอย่างหัวเสียไม่แพ้ท่านเจ้าคุณก็เดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี
หล่อนจึงนั่งลงหลังพุ่มไม้แล้วคอยดูเหตุการณ์ต่อไป
ซักพักแม่จันก็ขอตัวกลับเรือน ทั้งคู่จึงได้ผละออกจากกัน
ไอ้ทัดเดินมาส่งแม่จันที่หน้ากระท่อมและก็ไม่วายจะโน้มตัวเด็กสาวเข้ามากอดจูบอีกครั้งก่อนจะแยกจากกัน
ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดได้อยู่ในสายตาของแม่วาดหมดแล้ว
"ฮึ่ม...ไอ้ทัด..นังจัน เสร็จข้าละคราวนี้"
แล้วเรื่องของคนทั้งสองก็ถึงหูท่านเจ้าคุณจนได้
วันรุ่งขึ้นทั้งไอ้ทัดและแม่จันจึงถูกนำตัวมารับโทษทัณฑ์จากท่านเจ้าคุณทันที
"ว่าไงไอ้ทัด!!..นังจัน!! เอ็งสองเป็นอย่างที่นังวาดมันมาฟ้องข้ารึเปล่า"
"เอ่อ...นายท่านครับ คือกระผมกับแม่จัน...เอ่อ..."
"เอ็งก็รู้คำสั่งห้ามของข้า รึเอ็งอยากจะลองดี..ฮึ อยากโดนเฆี่ยนใช่มั้ย"
"คุณพี่คะ อย่าให้ถึงกับต้องเฆี่ยนกันเลยนะคะ
มันสองคนอาจจะคุยกันตามประสาคนรู้จักก็ได้นะเจ้าคะ"
แม่นายเภาช่วยออกรับแทนคนทั้งสอง
"แต่ทำไมต้องแอบพบกันตอนกลางคืนดึกๆดื่นๆด้วยละเจ้าคะ
แถมยัง..อี๋..อิชั้นไม่อยากจะพูด" แม่วาดสอดปากขึ้นมาทันควัน
"แล้วเอ็งไปทำอะไรแถวนั้นล่ะนังวาด" แม่นายเภาย้อนเข้าเต็มดอก
"พอเถอะแม่เภา มันสองคนกล้าขัดคำสั่งชั้น มันก็ต้องถูกลงโทษ"
"นายท่านครับ..มันเป็นความผิดของกระผมเองครับ
กระผมหลอกแม่จันว่ายายพุ่มต้องการพบและให้กระผมมาตาม
จากนั้นกระผมก็มาดักรอเพื่อจะเจอแม่จันขอรับ" ไอ้ทัดแก้ต่างแทนแม่จัน
"แล้วทำไมเอ็งต้องทำแบบนั้นด้วยวะ มันมีเหตุผลอันใดรึ"
"คื... อ่านทั้งเรื่อง
