รัชนี ขอให้ดิฉันสอนไวโอลินให้กับต้น เป็นเรื่องนึงที่ฉันต้องยอมรับจิงๆว่า ต้นถึงแม้จะเป็นออทิสติก แต่ความสามารถทางดนตรีของเขาเรียกได้ว่า สุดยอดเลยทีเดียว ดังนั้น ฉันจึงเจียดเวลาตอนเย็นๆมาสอนดนตรีให้กับต้นที่บ้านของรัชนี บ้านหลังนี้มีสองชั้น รัชนีจ้างพี่เลี้ยงไว้ดูแลต้นช่วงเช้าจนถึงห้าโมงเย็น หลังจากนั้นพี่เลี้ยงก็จะกลับบ้านไป
หลังจากนั้นก็เหมือนเป็นช่วงของฉันที่ต้องรับดูแลต้นต่อไปพร้อมกับสอนดนตรี สอนจนถึงประมาณสามทุ่ม (เพราะฉันกับรัชนี บ้านอยู่บริเวณเดียวกันเลยกลับดึกได้) รัชนีก็จะกลับมาจากงาน เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ด้วยความที่ฉันรักต้นเหมือนหลานคนนึง จึงไม่ได้คิดอะไรมาก อีกทั้งสงสารรัชนีด้วย
ช่วงที่สอนไวโอลินอยู่นั้น ฉันก็แกล้งถามต้นไปเล่นๆว่า " ต้น..ช่วงที่ต้นไม่สบาย คุณแม่ให้ต้นกินยาอะไรบ้างเนี่ย" เขาก็ตอบแบบซื่อๆไปว่า " คุณแม่รักษาผมทุกวันเลย" ดิฉันก็นึกสนุก ถามต่อไปอีกว่า "แล้วคุณแม่จับต้นฉีดยาหรือป่าวจ๊ะ" ต้นตอบกลับมาว่า "ไม่ๆ คูณแม่ไม่ได้ฉีดยา " ดิฉันก็ยังถามต่อไปอีกว่า "แล้วต้นเจ็บไหมจ๊ะ" เขาบอกว่า "ไม่ๆ ต้นไม่เจ็บ แต่ต้นสนุก สนุกอะ ต้นชอบมากๆเลย" มาถึงตรงนี้ ดิฉันเริ่มงง คิดในใจว่า เอ๊ ยัยนี รักษาลูกเขาวิธีไหนเนี่ย ต้นถึงชอบขนาดนี้ ดิฉันอดถามไม่ได้ จึงถามเขาว่า "คุณแม่พาต้นไปรักษาที่โรงพยาบาลหรอ" ต้นตอบอย่างพาซื่อว่า "ป่าวครับ แม่รักษาผมบนเตียง" ดิฉันจึงพูดไปว่า "เตียงไหนละ" เขาตอบกลับว่า "ก็เตียงในห้องนอนชั้นสองไงครับ" ดิฉันชักจะยังไงๆอยู่ เลยตัดสินถามอีกครั้งว่า "ต้นจ๊า คุณแม่เขา... อ่านทั้งเรื่อง
