อมรรัตน์

พื้นน้ำดูสงบราบเรียบ แม้แต่หาดทรายก็ดูจะเศร้าสร้อยเมื่อปราศจากฟองคลื่น

วันนี้ดูราวกับวันนั้น ผิดกันก็ตรงที่โคนมะพร้าวต้นนี้เคยมีเขาคนนั้น "ยิ่งใหญ่" มหาบุรุษผู้กระชากพรหมจารีย์ของเธอจนขาดวิ่น

ร่างของหล่อนยืนรับลมจนเส้นผมสยายดุจแพรไหมในอากาศ เรือนร่างระหงมีเพียงทูพีซสีครีมตัวน้อยปกปิดเท่านั้นเอง

อกอวบจนล้นทรงแทบปริ

เอวคอด หน้าท้องราบเป็นลอน

เป้าโคกจนนูนเป็นหลังเต่า

สายตาของเขามองสำรวจดูหล่อนก่อนจะช้อนร่างขึ้นอุ้มไปโยนลงบนฟองคลื่น

เธอสนุกจนลืมความเป็นกุลสตรีที่จะถือตัว เธอกอดปล้ำเขาเพื่อตอบแทนบ้าง เมื่อจับหัวเขากดน้ำที่อยู่ในระดับเอว และเขาก็เผลอตะปบก้อนเนื้อหน้าขาเธอแน่น ต่อเมื่อเธอตกใจสะบัดเต็มแรงด้วยความเสียวซ่านวาบหวามประกอบกับความอายสุด ขีด กางเกงอาบน้ำตัวน้อยก็พลันหลุดหายไปในสายน้ำ

เธอใจหายวาบ เมื่อเขาโผล่ขึ้นเหนือน้ำแล้วทำท่าจะโผเข้ามาอีก

"อย่า...ยิ่งใหญ่ออกไปนะ"

เสียงร้องอย่างตกใจทำให้เขาชะงัก

"เป็นอะไรไป อมรรัตน์" เขาพลอยตกใจตามไปด้วย แล้วลุยน้ำเข้ามาใกล้

เธอถอยห่าง สองมือปิดข้างหน้าข้างหลังใต้พื้นน้ำ

"อย่าเข้ามา...ออกไปนะ"

เขาหยุดนิ่ง สีหน้าฉงน

"ทำไมล่ะ...โดนอะไรเข้า"

เธอส่ายหน้ามองใต้พื้นน้ำไปรอบ ๆ เขาก็มองตามแล้วมองมาที่เธอ แล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นสิ่งรำไรใต้พื้นน้ำ

"เดี๋ยวจะหาให้นะ ทำอีท่าไหนล่ะ"

เธอเม้มปากแน่น คงนึกอยากจะด่าเขาอย่างโกรธแค้นระคนความอายตามประสาสาวแต่ก็ได้แต่นิ่งอึ้ง

ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่วายจะลอบมองมาทางร่างของสาวงามในส่วนที่อยู่ใต้พื้นน้ำอีก

บริเวณนั้นยังคงมีผู้คนอยู่บ้างที่ยืนคุยกันริมหาดทราย

เธอเริ่มจะหนาวที่แช่น้ำอยู่เป็นเวลานาน

ส่วนเขายังคงสาละวนหากางเกงในให้เธอใต้พื้นน้ำ โดยที่เธอไม่มีโอกาสจะขึ้นไปจากทะเลได้เลย ทั้ง ๆ ที่อากาศเริ่มขมุกขมัวลงมากแล้ว

"คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ผมจะไปหาเสื้อผ้ามาให้"

"อย่าเพิ่งไปเลยยิ่งใหญ่ ชั้นชักกลัว"

"ถ้างั้นก็รอให้มืดหน่อยก็แล้วกัน"

เป็นอันว่าเขากับเธอต้องยืนแช่น้ำอยู่อย่างนั้นจนความมืดเริ่มปกคลุม เขาจึงเดินลุยน้ำขึ้นมาก่อน โดยให้เธอเดินตามหลังมานั่งบนพื้นทราย แล้วเธอก็เอาทรายกลบตัวที่ส่วนล่าง

รอบ ๆ บริเวณดูอ้างว้าง เธอคิด ถ้าชายหนุ่มกลับไปที่พักที่กลุ่มเพื่อน ๆ กับอาจารย์ในวิท... อ่านทั้งเรื่อง