.... "ห้า สี่ สาม สอง แอ็คชั่น" เสียงสั่งดังไปทั่วสตูดิโอของบริษัทกันตนวยจำกัด ผู้ผลิตรายการโทรทัศน์ชื่อดังของเมืองไทย ภายในห้องใหญ่เก็บเสียงที่ติดแอร์เย็นฉ่ำนั้น มีแต่เสียงเด็กที่กำลังอัดรายการใหม่ล่าสุดของบริษัท รายการสำหรับเด็ก สาวน้อยเซลเลอร์มูน ซึ่งจะออกอากาศให้ประชาชนได้ชมในเร็ววันนี้
.... นี่เป็นเทปแรกของรายการ จึงมีการขลุกขลักบ้างเล็กน้อย ต้องถ่ายซ่อมกันใหม่หลายคน เด็กหลายคนตื่นกล้อง ประหม่าพูดอะไรไมม่ออก ทั้งๆที่ได้ท่องจำบทกันมาแล้ว มันเป็นธรรมดาของการทำงานกับเด็ก ถึงแม้หลายคนในนั้นจะย่างเข้าวัยรุ่นแล้วก็ตาม ผมเองนั้นรับหน้าที่ผู้ช่วยผู้กำกับ ต้องดูแลให้เด็กที่มาร่วมรายการทำอะไรก็ได้ตามแต่ผู้กำกับจะสั่ง "คัท พักก่อน กินข้าวเที่ยงแล้วบ่ายสองโมงถ่ายต่อ ขอให้พร้อมกันทุกคนตามเวลา" เสียงผู้กำกับสั่งดังลั่น ผมนึกขำในใจ แกคงหัวเสียเพมือนกันที่งานเดินไปได้ช้า
..... ผมกินข้าวแบบแดกด่วน ยัดอาหารกล่องที่ทีมงานสรรหามาให้แต่รสชาติเหมือนขยะอย่างรวดเร็ว เสร็จสรรพก็ไปล้างหน้าล้างตา กะว่าจะพักสายตาสักครู่ก่อนทำงานต่อ ผมเดินเข้าไปในสตูดิโอที่ปิดไฟสำหรับถ่ายทำหมดแล้ว มีเพียงไฟสลัวๆ อ้อมไปด้านหลังผ้าใบฉากผืนใหญ่ที่ขึงไว้ยันเพดาน ตรงนั้นไม่มีใครเข้ามา ผมใช้เป็นที่เอนหลังมาตลอดเวลาพักการถ่ายทำ กำลังเดินเข้าไปแบบเงียบๆก็ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นดังออกมา
.... ผมเพ่งสายตามองผ่านความมืดสลัว น้องนัทเด็กสาวที่ร่วมรายการคนหนึ่ง นั่งร้องไห้กระซิกๆอยู่ ผมเห็นน้องนัทถูกผู้กำกับด่าเอาหลายหนเมื่อเธอลืมบท ผมเองซักซ้อมให้น้องนัทมาหลายหนแล้ว แต่เธอไม่หายตกใจสักทีเวลาเจอกล้อง ผมเดินเข้าไปถามเด็กสาวเบาๆว่า "ร้องไห้ทำไมนัท" น้องนัทเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามองผม เด็กสาวโผเข้ากอดผมก่อนปล่อยโฮ "พี่ธันว์คะ นัททำไม่ได้ นัทกลัว พี่ช่วยนัทด้วยนะคะ" สมองผมคิดอย่างรวดเร็ว มันเป้นหน้าที่ของผมครับ ที่จะต้องทำให้ผู้ร่วมรายการสามารถดำเนินรายการต่อไปได้ เป็นธรรมดาที่ผมพบคนตื่นกลัวกล้อง และมีหลายวิธีที่จะหลอกล่อ หรือให้ความมั่นใจ เพื่อให้คนเหล่านี้กล้าขึ้นมา แต่วันนี้อะไรๆมันก็ผิดไปจากที่เคย เพราะกลิ่นของน้องนัทเป็นเหตุ
.... เด็กสาวที่กอดเอวผมพลางร่ำไห้อยู่นั้น เธออายุราวๆ 14 ปี เป็นเด็กสาวที่หน้าตาจัดได้ว่าสวยมากคนหนึ่ง แขนน้องนัทที่โอบกอดรัดผมอยู่นั้น นุ่มละมุนแบบเด็กสาววัยแรกแย้ม กลิ่นของเรือนผม... อ่านทั้งเรื่อง
