“ไปแคทกลับบ้านกันเถอะลูก“ ลุงทัศบอกหลานสามด้วยความเอ็นดู “เออ แล้วป้าพรละคะคุณลุง...” อ้อ..ลุงลืมบอกไป พอดีเจ้าเอก ( ลูกเขยของลุงทัศ) โทรมาบอกว่าแก้วเจ็บท้องจะคลอดลูกแล้ว ป้าพรก็เลยลาโรงเรียนไปช่วยดูแลลาโรงเรียนสามวันรวมเสาร์อาทิตย์ก็เป็นห้าวัน ลุงก็ว่าจะไปด้วย แต่พอดีมีงานด่วนเรื่องประเมินโรงเรียนนะก็เลยยังไม่ได้ไป วันนี้เราคงต้องกินข้าวที่ตลาดแล้วละป้าพรแกไม่อยู่...” เย็นวันนั้นหลังจากที่ทั้งสองนั่งพักผ่อนดูทีวีอยู่นั้นลุงทัศสังเกตเห็นแคทมีอาการหน้าซีดผิดปกติจึงด้ถามหลานสาวไปว่า
“แคทไม่สบายหรือปล่าวลูกหน้าซีดเชียว” “คะคุณลุง..รู้สึกจะเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วคะ..” “ถ้างั้นกินยาแล้วไปนอนพักผ่อนเถอลูก..ว้าป้าพรก็ยิ่งไม่อยู่อีก เดินไหวไหม มาลุงจะพยุง..” “ค่ะ” ลุงทัศเอายาแก้วิงเวียนมาให้หลานสาวกินแล้วพยุงขึ้นบันไดเพื่อไปส่งหลานสาวที่ห้องนอน การที่แคทมีอาการเช่นนี้ทั้งลุงทัศ และป้าพรต่างรู้ดีว่าก่อนที่แคทจะเป็นเมนต์ 3-4 วันเธอจะมีอาการวิงเวียนเป็นประจำ โดยไม่รู้สาเหตุ ซึ่งก็ต่างจากคนผิดปกติทั่วไปที่มักจะมีอาการปวดท้องเวลาเป็นเมน
ระหว่างที่ลุงทัศประคองหลานสาวขึ้นบันไดนั้นบังเอินมือเจ้ากรรมของแกไปโดยเข้ากับเต้านมของหลานสาวเข้าทำให้แกตกใจถึงกลับชักมือกลับ ซึ่งก็เท่ากับว่าแกได้ปล่อยหลานทำให้แคทเซจะตกบันได แกตกใจรีบคว้ากอดหลานสาวใหม่ คราวนี้ยิ่งโดนเข้าไปเต็มๆ เพราะแกคว้าเข้ากับอกอวบของแคทเข้าไปเต็มๆ ทั้งสองเต้า “เออ ..แคทลุงขอโทษนะลุงไม่ได้ตั้งใจ “ ปากบอกขอโทษ แต่มือกลับไม่ยอมละออกจากเต้านมของหลานสาว ( จะให้แกละมือได้ง่ายๆยังไม ก็อกอวบของสาวรุ่นไม่มีเสือชั้นในกำลังอยู่ในอุ้งมือของแก) คะ..คุณลุงไม่..เป็น..ไร..ค่ะ.. พาหนู..เอ่อ..ไปนอนเถอค่ะ “ แคทหน้าแดงพูดเสียงตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่โ... อ่านทั้งเรื่อง
